A czasem milknę, gdyż nie mam nic do powiedzenia ani dzieciom, ani przyjaciółce, ani matce, ani sobie. Nic. Jest we mnie cisza, ale ta cisza bierze się ze zgody. – Pomyślała Zuzanna.
Zgoda to nie jest kwestia zaufania ani nawet akceptacji czy nadziei na coś. Nie jest też swego rodzaju wiarą w to co dzieje się we mnie lub na zewnątrz mnie. Nie jest też niewiarą. Wiesz, że ludzie mówią bzdury, słyszysz, że syn kłamie opowiadając o klasówce, której nie napisał. Wiesz, że sąsiadka ukrywa depresję przed dziećmi a sąsiad alkoholizm, dlatego tak ochoczo wprowadza pieska wieczorami – do Żabki i z powrotem. Wiesz. Milczysz. Jest w tobie zgoda.
Matka trajkocze na temat swojej siostry. Krytykuje, żali się, wypomina. Zgoda. Były mąż marudzi, rozlazły, sam nie wie czego chce. Płaczliwy. Zawsze taki jest po kilku piwach. Zgoda. Kolega z pracy zawala termin i obwinia wszystkich wokół. Zgoda. Złodzieje okradają komórki, bo zamek ciągle jest nienaprawiony. Zgoda.
Skąd ta zgoda, to przyzwolenie, to zamilknięcie? Jakbym stroiła skrzypce albo pianino. Jakbym zbierała siły nie do walki, ale żeby mądrze zostać. Jakbym szukała właściwych słów co to znaczy: „mądrzeć zostać” a potem „być”? Jakbym szyła sobie nowe ubranie z płatków kwitnących wiśni i jabłoni. Jakbym toczyła po ziemi okrągły kamień do młyna. Jakbym szukała gestu, po którym zacznie się taniec. Dlatego czasem milknę, wracam do siebie i nic nie mam do powiedzenia, bo nie chcę ani wiedzieć, ani mówić.
Chcę być pusta. Chcę wszystko zapomnieć, żeby wszystkiego od nowa się dowiedzieć i na nowo w sobie ułożyć bez dawnych ocen. Chcę wszystko zapomnieć, żeby wszystkiego od nowa się nauczyć. Chcę wszystko zapomnieć, żeby wszystkiego od nowa doświadczyć. Chcę wszystko zapomnieć, żeby wszystko od nowa wymyślić. Lepiej.