21. Zuzanna spotyka siebie samą
Każdej wiosny, od dawna powtarzam sobie: „nie przegap wiosny – Zuzanno”! Czasem przegapiam. Dlatego zaczęłam też powtarzać: „nie przegap lata – Zuzanno” i też przegapiłam. Na przykład zeszłoroczne. Lato zaczyna się, kiedy kwiaty z drzew owocowych już opadną a noce stają się tak ciepłe, że można spać w przewiewie. Przez najmniejsze szpary wchodzą wszędobylskie mrówki. Komary zawzięcie tańczą nad głowami a pisklęta jeżyków i kosów nie wiedzieć kiedy dorosły i stały się ptakami. Truskawki tanieją i po kilku dniach w sprzedaży są już wyłączenie zapiaszczone, nadgniłe i paćkowate.
Lato składa obietnice bez pokrycia. Zwłaszcza wtedy, gdy czeka się na lato i gdy przegapiło się wiosnę. Jesień zaskakuje a zima, w naszym klimacie, zakleszcza szarością jakby dosłownie wszystko było zrobione z betonu, nawet kanapki z serem i twarożek na śniadanie. Inaczej latem, gdy wszystko jest dorodne i młode, nawet ludzie, no…może z wyjątkiem truskawek.
Lato zaczęło się tego roku 22 czerwca i też przegapiłam. Jesień zacznie się 23 września. Sprawdziłam, dlatego nie zamierzam już niczego przegapiać. Nie zamierzam siebie samej dyscyplinować. Nie zamierzam niczego już przegapiać ani niczego pilnować.
Dziś kupiłam lampki solarne, wetknęłam je w pelargonie na balkonie i teraz po prostu siedzę i patrzę to na księżyc, to na małe iskierki światła wśród czerwonych kwiatów.
Gdy czekasz na jutrzejsze obietnice w lęku żeby nie spełniły się wczorajsze groźby nie dostrzegasz dzisiejszych błogosławieństw – Zuzanno.