Mar Ja Jo La opowiedziała swój sen terapeutce:
– Byłam w pięknym, nowoczesnym wieżowcu. Wyszłam na balkon. Widać było park, mnóstwo zielni. Uporządkowane alejki. Lato. Dziesiąte, może piętnaste piętro. Poczułam, że potrafię latać. Nawet nie to, że poczułam ale miałam absolutną pewność, że gdy skoczę w dół nic mi się nie stanie.
I tak zrobiłam. Przeszłam na drugą stronę barierki i skoczyłam. Z początku szybko spadałam w dół ale tuż nad ziemią wyhamowałam i łagodnie opadłam stopami na chodnik. Z entuzjazmem pobiegłam do znajomych, żeby podzielić się to nowiną również z nimi. Ludzie potrafią latać! Jedyne co ich powstrzymuje to lęk.
I wie pani co, po przebudzeniu, wciąż jestem przekonana, że to prawda. Ludzie potrafią latać ale powstrzymuje ich lęk przed upadkiem.
– Pani Mario, to znaczy pani Mariolu to bardzo ciekawy sen, bardzo – terapeutka poprawiła okulary. Po chwili je zdjęła i nałożyła ponownie gwałtownym ruchem dłoni. – Dlatego umówię panią na pilną konsultację z naszą koleżanką psychiatrą. Przyjmuje w gabinecie obok. Zaraz się dowiem, kiedy ma najbliższy wolny termin. Może uda się panią wcisnąć jeszcze dziś.
_____________________