Średnio raz w roku zastanawiał się jaki to ma wszystko sens. Nie, nie w święta, wtedy towarzyszyło mu poirytowanie połączone z dziecięcym podekscytowaniem. Jakby na coś czekał. Na co? Nie miał pojęcia. Szybko jednak oczekiwanie zmieniało się w znudzenie a potem we frustrację. Sypiąca się choinka, światełka, które trzeba było wytrzeć z kurzu i zwinąć na przyszły rok. Puste opakowania po prezentach. W inne święta nie było lepiej. Jakieś bezużyteczne wieńce, jajka, kurczaki, girlandy i śmietnik pełen dóbr, za które jeszcze chwilę temu trzeba było słono zapłacić.
Codzienność to coś innego. Cisza, rutyna. I wtedy, nieoczekiwanie, zawsze nieoczekiwanie, nachodziła go myśl, jaki to ma wszystko sens. Nie, nie był tak naiwny, żeby chodzić do księdza lub do psychoterapeuty. Ani jednemu ani drugiemu nie ufał. Wiedział, że żaden z tych zawodów nie posiadł licencji na prawdę, że wszystko są to ludzie, którzy tak samo jak ich petenci i pacjenci piją na umór, złoszczą się, ukrywają swoje grzechy i grzeszki i w gruncie rzeczy gówno wiedzą na temat sensu.
Miał inny sposób. Stawał na moście. Zawsze nocą. Patrzył w nurt rzeki i obiecywał sobie, że skoczy o ile nie znajdzie w ciągu 15 minut dostatecznie dobrej przyczyny, żeby nie skoczyć. Ustawiał stoper i czekał. W zeszłym roku, gdzieś w dziesiątej minucie wyczekiwania, zaczął padać śnieg i wielkie płatki wirowały w powietrzu tak wspaniale, że z powodu tego oszałamiającego widoku wrócił do domu i żył dalej, nosząc go w sobie.
Tym razem znów naszło go zimą. Jak zawsze, jak od lat, stanął na moście i nastawił stoper.
___________________________________________________________________
COACHING TAO. JAK ŻYĆ W ZGODZIE ZE SOBĄ?
Kompletne szkolenie on line w 7 częściach z ćwiczeniami
_____________________________________________________________________
inne koany