Bajki kota Ludwika
***
– Czasy takie, mistrzu, rzekł wasal do swego seniora, specjalisty od ręcznego zdobienia drogocennych ksiąg – zaczął swoją opowieść kot Ludwik – że teraz każdego krytykują. Nawet niepiśmienny uczeń, analfabeta podchodzi do stołu skryby, który właśnie kończy przecudny ornament w złocie i ma czelność wypowiadać swoje opinie, że lepiej byłoby użyć błękitu. Dlaczego błękitu? „Bo tak” – odpowiada zarozumiały głupek.
– I jak myślisz, co odpowiedział swemu wasalowi senior, mistrz, wybitny skryba? – Spytał kot Ludwik.
– Nie mam pojęcia? – Janusz podrapała się po brodzie. – Może odpowiedział, w jaki sposób powściągnąć zarozumiałość różnych głupków?
– Odpowiedział, że nawet w słowach głupka i analfabety jest mądrość – stwierdził kot – i dodał, że może trzeba było dodać więcej błękitu a nie tak wiele złota do wielkiej litery L rozpoczynającej stronę. I stwierdził jeszcze, ów mistrz pisarstwa, że analfabeta częstokroć widzi znacznie więcej niż uczony w słowach i w piśmie skryba, bo skryba widzi tylko literę i słowo a tamten, z pozoru nieuk, widzi wszystko, oprócz litery i słowa.