Jest takie powiedzenie, że w nocy wszystkie koty są szare. Rzecz jasna jest to metafora, czyli przenośnia, symbol. Jak ją interpretować? Co znaczy?
Noc oznacza tu brak światła, zaciemnienie, brak zdolności do rozróżnia a zatem brak świadomości. Kot to zarówno przedmiot i jak i podmiot obserwacji. Wiemy przecież, że koty są różne jednak, gdy zapada noc nagle stają się identyczne, nierozróżnialne. Indywidualność kota znika. Staje się szary, choć w świetle może być rudy, czarnobiały albo szylkretowy.
Dlatego też mówimy szara strefa, szara eminencja, szara godzina. Obszar nieznany, nieświadomy, tajemniczy, pozornie podobny.
Szarość. Cień. Popiół. Siwizna. Srebro. Może dlatego milczenie jest złotem a mowa srebrem. Błędnie tłumaczyliśmy to stwierdzenie, sądząc, że mowa jest równie szlachetna jak milczenie (tylko nieco mniej, nieco bardziej pospolita od złota).
Tymczasem mowa jest jak szara strefa, jak szary kot nocą – zaciemnia zaciemnione, ukrywa ukryte, spopiela szare. Jest srebrem jak kolor monet o niskim nominale.
Sądzimy, że mowa jest cudownym narzędziem komunikacji lecz być może słowa stały się szarymi eminencjami, tworzą szarą strefę, w której gubimy swoje indywidualności i jak koty nocą stajemy się szarzy?
_______________
______________