Remigiusz i Leokadia
***
– Ludzie chcą być tacy etyczni, empatyczni i w ogóle przyzwoici. – Stwierdziła Leokadia.
– Etyka jest przereklamowana – stwierdził kot Remigiusz. – Jedyna etyczna istota, którą znam to pies, ale to nie zasługa psów, że takie są spsiałe.
– Pies? Etyczny? I w dodatku spsiały? Ach te twoje wywody Remigiuszu. – Leokadia pokręciła głową. Dużo mnie to kosztowało, żeby siebie samą przekonać, że nie zwariowałam, odkąd przemówiłeś ludzkim głosem. Ale niektóre twoje stwierdzenia są zadziwiające i naprawdę trudne do strawienia.
– No proszę cię, nic w tym nadzwyczajnego. – Obruszył się Remigiusz. – Ludzie są kłamliwi, mściwi i generalnie nielojalni. Popatrz na polityków albo na wszelkiej maści artystów. Podlizują się, sprzedają za grosze, zdradzają na każdym kroku, zawiązują sojusze ze swoimi dawnymi wrogami, opluwają się a potem zasiadają w tych samych spółkach skarbu państwa albo grają razem w serialach, na koncertach, na festiwalach albo łapy wyciągają pod stołem po lewe przetargi. A psy?
– No właśnie, co do tego mają psy? – Zastanowiła się Leokadia.
– Psy mogą być, przez tak zwanego właściciela, źle traktowane, obdarzane kopniakami, karmione ochłapami, trzymane na deszczu w dziurawej budzie a i tak są wierne, lojalne i oddane. Żal mi psów.
– No a ludzie? Ludzie potrafią być wierni, uczciwi, prawdomówni, lojalni tylko ich nie widać na pierwszych stronach portali. Są ludzie skromni, cisi, prawdziwi. – Odpowiedziała.
– Lojalny człowiek to oksymoron moja droga, epitet sprzeczny, zestawienie wyrazów o przeciwstawnych znaczeniach, frazeologiczne napięcie jak: uczciwy polityk, tolerancyjny parafianin, uzdolniony celebryta, rzetelny dziennikarz, uduchowiony duchowny, liberalny konserwatysta, punktualny informatyk, słowny alkoholik.
– Jesteś okropny! I w dodatku nie lubisz ludzi! – Stwierdziła.
– Traktuję to jako komplement – powiedział kot i po namyśle dodał. – Ale ciebie lubię, człowieku, kobieto. Jak widzisz są wyjątki. Lubisz wyjątki.