– Ciocia się nie martwi? Nie przejmuje?
– A czym tu się martwić, synku? Ogórki zakisiłam. Pyszne, spróbuj.
– Jak to czym? Wirus, pandemia, czerwona strefa, godziny dla seniorów, kryzys, w dodatku aresztowania?
– Synku? Co? Mam ci życie opowiadać? Pamiętam, dzieckiem malutkim byłam, cofających się Niemców. Palili wszystko, strzelali do każdego. Nawet naszego psa zastrzelili. A potem Ruskich i strach matki, że będzie jeszcze gorzej. Gwałt i rabunek. Pamiętam śmierć Stalina. Epidemię hiszpanki. Gruźlicę ojca. Odmrożone stopy od byle jakich butów. Aresztowanie mojego brata i krwawe pręgi na jego plecach od milicyjnej pałki. Pamiętam zimę stulecia i strajki a potem Jaruzelskiego w tych jego ciemnych okularach. Wszystkich bliskich pochowałam, dwóch mężów i syna. Przeżyłam Bieruta, Gomułkę, Gierka i Jaruzelskiego i tylu nowych władców różnej maści. Straciłam wszystkie oszczędności i wielki dom po rodzicach.
– Wiem ciociu, ale czasy są niepewne. Rok dziwny. Nie wiadomo, jak będzie?
– A co ty myślisz, że ja jestem jakaś głupia baba w berecie, że ja świata już nie rozumiem, bo bez okularów nie przeczytam gazety? Nie jestem z tych co to latają od kościoła do przychodni. Dlatego nie dam się zastraszyć. Wiele już widziałam i wiem jedno…
– Co takiego, ciocia wie? Jest jakaś recepta?
– Najpierw zjedz ogórka. No właśnie. Przegryź serem i chlebem. No proszę. Widzisz, synek, ciesz się, że żyjesz, ciesz się życiem. Smakuj ogórki i ser. Ciesz się prostymi sprawami. Oto recepta. A przeżyjesz każdego Stalina czy innego Gomułkę. Bo w życiu, synek, liczy się tylko życie, tylko to, póki żyjesz.