Pomiędzy różnymi dawcami ryb i wędek od stu lat toczy się debata. Dawać ludziom ryby, najlepiej dobrze przysmażone z frytkami i powiedzmy…od święta małe piwo a na Wielkanoc duże, czy też raczej dawać wędki. Niech sami łowią zyskując ów bezcenny dar wolności i zaradności – twierdzą zwolennicy wędkarstwa.
Nawet w popularnej piosence znanego zespołu pobrzmiewa w refrenie kluczowe pytanie: czy Erich Fromm wiedział, jak żyć? Fromm psycholog, badacz wolności, miał raczej pesymistyczne poglądy. Napisał wiele książek w tym Ucieczkę od wolności i Mieć czy być. Doszedł do wniosku, że większość ludzi woli mieć niż być, ponadto raczej ucieka od wolności niż jej pragnie.
Wolność, czyli łowienie ryb męczące jest. Potwornie uciążliwe. Trzeba nauczyć się obsługiwać wędkę, dobierać zanęty, żeby przywabić ryby, zakładać na hak odpowiednią przynętę, żeby zechciały na hak się nabić. Trzeba znać odpowiednie miejsca, zatoczki, pływy, strumienie, stawy i tysiąc innych rzeczy. Ale najgorsze jest to, że trzeba godzinami stać i łowić, to znaczy czekać i można się nie doczekać.
Jeszcze gorsze jest samo złowienie ryby. Co z nią robić? Jest śliska. Trzeba zabić, wypatroszyć, obrać. Potem trzeba upiec, usmażyć, ugotować. Ale jak? Na czym? Skąd przepis? A jak okaże się niesmaczna? Mulista? Co, jeśli wpadnie głodny sąsiad lub krewny? Trzeba będzie złowioną rybą poczęstować?
Jutro cała sprawa zacznie się od nowa. Znowu łowienie. A tu splątana żyłka, zacięty kołowrotek. Zanęta nie gotowa. Deszcz. Wiatr.
A zatem wolimy ryby zamiast wędek. Ryby z frytkami i piwem, podane na plastikowym talerzu, żeby nie trzeba było zmywać.
Niech żyją dawcy ryb! Darmowe smażalnie dla wszystkich!
__________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________