Szczęściarz ze zdziwieniem słyszy w radio, ogląda w telewizji, czyta w Internecie te wszystkie stwierdzenia, że już, już, już…nadchodzi piąteczek, piątuś, piątunio, piąteniek…
W poniedziałek pojawią się grobowe i smutne głosy prezenterów, że okropny poniedziałek właśnie nadszedł. Powrót do pracy, do roboty, do tyrki, do harówki.
Ludzie powtarzają z dziwną, masochistyczną satysfakcją w głosie: piątunio minął a dzisiaj tyrka – jak to w poniedziałek. Potem wtorek, gorszy od poniedziałku, gdyż trzeba się wreszcie zabrać do pracy. Nareszcie środa! Środa to mały piątek! Tydzień leci już z górki. Wreszcie – czwartek, przedsmak piątku. Już tylko jeden dzień do piątku, do szaleństwa, grillowania, browków, literków, łiskaczy, biesiady, odreagowania.
Szczęściarz w lekkim szoku kontestuje, że jego sąsiad, brat, kuzyn, pechowiec zaczyna żyć w piątek popołudniu i żyje do niedzielnego przedpołudnia, kiedy to uświadamia sobie, że za kilka godzin będzie poniedziałek. Poniedziałek, katorga, rozpacz, smuta.
Ponadto „życie” od piątku do niedzieli nie jest życiem, zdaniem szczęściarza. Jest ucieczką, odreagowaniem a potem strasznym zatruciem, przepiciem, kacem, czarną dziurą. A potem cały tydzień staje się katorgą.
Przecież to moje życie, żaden miniony dzień nie powróci, nie będzie już nigdy 21 marca 1998, 14 maja 2005 ani 27 lutego 2007, ani też 31 lipca 2019, ani 2 sierpnia 2019. To moje życie! Każdy mój dzień jest ważny! Najważniejszy!
Jak mogę go zmarnować? Jak mogę czekać na pijaństwo, żeby zapomnieć przez kilka godzin o udręce minionego tygodnia i kolejnego, który nadejdzie?
Jak można zapijać, zabijać własne życie – dziwi się szczęściarz, gdyż dla niego każdy poniedziałek, wtorek, środa, czwartek, piątek, sobota i niedziela – to dary. Bezcenny czas życia, które nie wiadomo przecież jak długo potrwa?
_______________