Śmierć – do niej jesteśmy przyzwyczajeni. Codziennie ktoś umiera. Codziennie mijamy jakiś cmentarz, a jak nie cmentarz do pomnik upamiętniający czyjąś śmierć. Kościoły, kaplice, przydrożne krzyże – to przecież miejsca śmierci lub na jej cześć postawione sanktuaria.
Czy przywykliśmy do śmierci? Czy nam zobojętniała? W żadnym razie. Czujemy się nieśmiertelni. Śmierć dotyczy wszystkich innych, zwłaszcza osób starych lub schorowanych, lecz nigdy nas samych. W każdym razie obcując codziennie ze śmiercią przywykliśmy, że przydarza się innymi i poniekąd wzrusza nas żal tych, którzy utracili kogoś bliskiego.
Ale znikanie? Znikanie jest zaskakujące. Prawdziwie szokujące. Ponadto nic tak nie niepokoi jak zniknięcie kogoś, kto jeszcze chwilę temu był wśród nas. Dojeżdżał, rozmawiał przy porannej kawie, żartował, flirtował, opowiadał dowcipy, rozliczał faktury, obdzwaniał klientów. Dlatego gdy pewnego dnia Artur Antoni Adamiak Antoniewicz zniknął – wszyscy byli zszokowani. Przepadł.
Ani bliższa, ani dalsza rodzina, ani znajomi, ani współpracownicy – nikt, dosłownie, nikt nie miał pojęcia, gdzie podział się Artur Antoni. Policja okazała się bezradna, biura detektywistyczne nieskuteczne, media społecznościowe bezsilne, plakaty daremne. Artur Antoni Adamiak Antoniewicz zniknął. W Interpolu głucho, w Czerwonym Krzyżu cisza, znane agencje – ani wieści. Zniknął. Przepadł.
I wtedy, w sposób zaskakujący i najbardziej szokujący z możliwych, nie kto inny, tylko żona zaginionego Artura Antoniego uprzytomniła sobie straszną rzecz, rzecz potworną i zarazem wstrząsająca, że najprawdopodobniej jej mąż Artur Antoni Adamiak Antoniewicz, nigdy nie istniał.
I gdy uświadomiła sobie tę zaskakująca prawdę w tej samej chwili zapomniała o mężu Adamie czy też Adrianie jakimś tam, który kiedyś coś tam, być może.
___________________________________________________
___________________________________________________