Welociraptor, groźny drapieżniki z dawnej ery. Jego nazwa dobrze go charakteryzuje. Pochodzi od łacińskich słów velox – szybki i raptor – złodziej. Szybki złodziej. Otóż to! Jego mózg miał wyjątkowy współczynnik encefalizacji (EQ) równy 5. Dla porównania u człowieka wynosi on 7; u kruka 2,4 a u wiewiórki 1,1. Współczynnik ten oszacowuje potencjalne możliwości intelektualne danego osobnika. Wskazuje, ile razy większy lub mniejszy jest przeciętny mózg konkretnego indywiduum w porównaniu do mózgu, którego należałoby się spodziewać, czyli typowego dla tego gatunku.
Dlatego zdarzają się ludzie z EQ 6,8 a nawet 7,2, ale są i tacy, którzy mają 7,8. Welociraptor również potrafił przekraczać współczynnik EQ 5 i osiągać EQ 6,2; 6,4 i więcej. W dodatku, jeśli zdolność obliczeniowa mózgu u homo sapiens sapiens wynosi jakieś 10% możliwości to bywają i tacy, którzy uzyskują 12 a nawet 15% – geniusze. Nie inaczej było z welociraptorami. Mówi się, że nie liczy się sama wielkość i słusznie, istotne jest jeszcze wykorzystanie mózgu. Można mieć stosunkowo wielki łeb i słabą zdolność obliczeniową. Można mieć niskie EQ jak szczur (0,4), stosunkowo mały mózg w porównaniu do masy ciała, ale wykorzystanie potencjału obliczeniowego na bardzo wysokim poziomie – ponad 25%.
U welociraptorów oba współczynnik były znakomite. To niesłychanie błyskotliwy, szybki złodziej, wyjątkowo inteligentny. Do tego stopnia, że mógłby dorównywać wielu ludziom. Zwinny, zwrotny, przenikliwy napastnik. Bezwzględny drapieżnik. Potrafiący przewidzieć ruchy ofiary i jej zachowanie. Welociraptory potrafiły zadać cios ostrym pazurem przebijając najgrubszą skórę. Mistrzostwie kamuflarzu, wyczekujący, cierpliwi i dopadający ofiarę znienacka lub okradający większe drapieżniki. Potrafiły kryć się i dosłownie znikać wobec zagrożenia z szybkością 60 km/h. Umiały polować stadnie i stosować taktykę osaczania, zwłaszcza wobec większych zwierząt, ale koniec końców zawsze grały na siebie. Dla młodych były rodzinne i opiekuńcze, choć przecież jajorodne.
I teraz wyobraź sobie, w ślad za jakimś futurystą i być może kompletnym szaleńcem, przez moment wykonaj mały eksperyment myślowy, że welociraptory przetrwały i teraz są prezydentami, ministrami w rządzie, wpływowymi biznesmanami, rządzą giełdą i telewizją, bankami i armią, kościołami i uczelniami. Zabawne, prawda? Z czasem nabrały kilku ludzkich cech a kamuflaż to przecież żaden dla nich problem, zwłaszcza przy dzisiejszych możliwościach technologicznych. Wyobraź sobie. Zabawne, prawda? Adaptowały się do wzrastającej cywilizacji ludzkiej, ale stworzyły własną, żyjącą do pewnego stopnia w symbiozie z ludźmi a do pewnego stopnia pasożytującą na ludziach a może nawet hodującą ludzi? Zabawne, prawda?
A może wcale nie takie zabawne jakby z pozoru mogło się wydawać? W mózgu welociraptorów obszar odpowiedzialny za empatię był skarlały na rzecz rozrośniętego obszaru walki, taktyki i sprawności motorycznej. Po prostu szybki złodziej. Szybki złodziej bez empatii, za to błyskotliwy zabójca.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
