Janusz i kot
***
– No dobrze, no i kupiłem takie pisemko psychologiczne, żebyś mnie w kółko nie zaginał jakimiś tymi, no tymi swoimi tymi… – rzekł Janusz. – I tu jest taki artykulik, taki, niejakiej doktor Mandoliny Fiu Dżonson, że trzeba ludzi prowokować. Niby z szacunkiem, ale jeb w łeb, między oczy, że tak trzeba człowiekiem wstrząsnąć, bo inaczej przymulony jest. Ojciec mój mówił, a czasy folwarku pamiętał, że trzeba chama rano w mordę trzasnąć, bo inaczej cały dzień chodzi jak pijany. Ale mój ojciec sam był cham z chamów więc jak tak gadał i gdy nas bił, to chyba w sobie tego chama chciał stłuc, stłamsić i mordę mu zamknąć, tym biciem swoim, nas, naszym. Zdaje się, że ty, kocie, szkolony jesteś przez tę Mandolinę?
– Nigdy w życiu. Mandolina Fiu Dżonson jest mi obcą a nawet wstrętną. I przepraszam cię szczerze, jeśli moje wtręty przypominały, choćby przez chwilę, nauki Mandoliny. – Odpowiedział kot Ludwik przyjmując pozę uroczystą i ton zasadniczy. – Owszem smędzę coś czasem, doradzam i wtrącam się, ale żadnego: „jeb w łeb”, gdyż w tym przecudnym kraju nad Wisłą, Odrą, Wartą i Prypecią oraz Narwią i Sanem folwark wszyscy we krwi mają, jako rzekłeś Januszu. I to nie jaśniepańska, przemądra, prześwietna, przemądrzała, prowokująca krew, ale uciśniona, pogardzana, niewolnicza, pańszczyźniana jucha. A zatem, więc, dlatego…Polaków ani prowokować nie należy ani przedługo, przecudnie analizować, ani kołczingować przemądrymi radami, ani też opowiastkami o sukcesie lizać. Trza swoim być, wprost, ale bez ą i ę. Dlatego ja, twój przyjaciel i mentor nawet, kotem jestem, burasem, aniołem bez skrzydeł, stróżem twoim ogoniastym a nie Mandoliną Fiu Dżonson z Uniwersyteta Bronksa w Czinczinatu w stanie Ochjo lub innym Manczesterzu spod Londona.