– Łebski z ciebie gość wilku i czasem nawet miło się z tobą rozmawia. – Stwierdził kojot. – Jesteś inteligentny, złośliwy, wyciągasz wnioski, ironizujesz, zadajesz pytania. Prawdziwe intelektualnie spotkanie, jak wilk z wilkiem, jednakże nie rozumiesz kilku rzeczy. Dodam, pomimo naszych licznych rozmów i dywagacji.
– Niby to czego nie rozumiem? Słucham, słucham. – Wilk przegryzł kość piszczelową jakiegoś dużego zwierzęcia. Aż chrupnęło. Kojot się wzdrygnął i oblizał swój kawałek padliny.
– Przede wszystkim nie rozumiesz zasady łaski a pod drugie zasady widzenia. Obaj jesteśmy canidae, czyli psowaci canis lupus i canis latrans, obaj też żyjemy w stanie łaski, jak wszystkie zwierzęta, z wyjątkiem człowieka. On musi sobie łaskę wypracować, biedak. – Kojot zachichotał – Lecz z nas dwóch, tylko ja mam zdolność widzenia i nie jest to cecha gatunkowa lecz osobnicza, też mógłbyś, ale nie umiesz.
– Ciekawe, ciekawe. – Wilk uniósł wielki łeb. – Kontynuuj, ciesz się, proszę bardzo, wytknij mi to, czego ja nie mam a ty, rzecz jasna, masz, geniuszu? Czego to ja niby nie rozumiem, a ty, rzecz jasna, łapiesz w lot, bystrzaku? Karm swoje ego. Widocznie musisz.
– Łaska, w językach ludzkich to: łagodność, współczucie, przebaczenie, miłosierdzie, wyrozumiałość a tymczasem w językach wilczych łaska to dar, który zawiera i wyraża wolność i zgodę na świat w jakim żyjemy. – Kojot nie dał się sprowokować. – Dlatego w niewoli umieramy, gdyż zabrana nam zostaje wolność. W niewoli nie mamy zgody na kraty i drut kolczasty, na obroże i kagańce. Jesteśmy w konflikcie ze światem.
– No i niby czego tu nie rozumiem? – Wilk znów rozchrupał kość.
– Drogi wilku, uchodzisz za duchowego przodka wielu ludzi. Ogniwem przejściowym miedzy tobą a człowiekiem jest pies. Psy mają skazę, którą ludzie tak lubią, lubią w psach i w innych ludziach, także w sobie skrycie hołubią ten defekt. A wilkach nienawidzą przeciwieństwa tej wady. Dlatego nas mordują.
– Skaza, też coś – zdziwił się wilk. – Co za skaza?
– To uległość, która prowadzi do uzależnienia. Psy ulegają człowiekowi nawet, gdy ten je krzywdzi. Ludzie uzależniają się od innych ludzi, nawet kiedy są wykorzystywani.
– A zasada widzenia, mądralo? – Zaśmiał się wilk. – Tak sprawnie mnie oceniasz i krytykujesz, więc pewnie i tym razem wiesz lepiej, co rozumiem a czego nie rozumiem. Proszę wskaż kolejne moje defekty, kundlu. – Wilk miał dobry nastrój z powodu pysznych kości lecz w końcu był o włos od irytacji.
– Tego właśnie nie widzisz – odpowiedział kojot. – Nie moje ego tu odgrywa rolę ale twoje. Kojot widzi i nigdy nie stanie się niczyim niewolnikiem. Kojot widzi na wskroś i kiedy mówi o tym, co dostrzegł, po prostu ostrzega las i prerię, ostrzega inne gatunki. Niektórzy ludzie słyszą i doceniają głos kojota, choć często nie rozumieją, co wyraża. Inni polują na nas z lęku, który prowadzi do nienawiści, a głos kojota daje im wskazówkę, gdzie nas odnaleźć. – Kojot zakołysał się na łapach jak tańczący Indianin i po chwili dodał:
– My kojoty, strażnicy prerii, giniemy z powodu altruizmu. Natomiast ty, wilku samotniku, tak bardzo skoncentrowany na sobie, widzisz tylko siebie lub co najwyżej małą watahę, którą stworzysz z jakąś wilczycą. Ta psia skaza, ten ludzki pierwiastek, zakłóca zarówno łaskę i jak i widzenie. Jesteś skoncentrowany na sobie. Nie krytykuję ciebie, lecz widzę na wskroś.
Zamów „81 Tajemnic” w przedsprzedaży (kliknij w obrazek)
Ale o co chodzi? (skrócona interpretacja tego koanu) na „81 Tajemnic” (kliknij w obrazek)
Weź udział w konkursie. Napisz swoją interpretację tego koanu i wygraj „81 Tajemnic” z dedykacją i autografami autorów. Poniżej możesz zapoznać się ze skróconą interpretacją koanu, autorstwa Adama.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
