Z cyklu Kot Lucjan i kobieta Cecylia
opowieść ÓSMA
– A gdybyś tak dla odmiany, kocie, powiedział coś optymistycznego, coś śmiesznego? – Zaproponowała Cecylia.
– Patos. Patos jest śmieszny. – Kot Lucjan się ożywił . – Te wszystkie memy, posty, artykuły zaczynające się od: „udany związek dwojga ludzi tworzą…” albo „ogromny potencjał inwestycyjny w nowej lokalizacji…” albo „pocałunek, o którym mówili wszyscy…” albo „córko, moje przesłanie dla ciebie jest…”. Patos, wzniosłość, język super tragiczny i podniosły, takie wydmuszki mnie śmieszą.
– Ale innych chyba nie śmieszą, bo ludzie lubią taki język serio, poważny, pewny, niewątpliwy, bezdyskusyjny. Żadnych dwuznaczności. Przesłanie. Konkluzja na miarę iluminacji. Wielkie odkrycie! „Uważajcie ludziska, oto zaraz dam wam przesłanie!” – Cesia roześmiała się na głos.
– No sama widzisz, jednak i ciebie śmieszy patos. – Lucjan kilkakrotnie trzasnął ogonem jak z bicza po czym podwinął go pod siebie. – Ale patos nie jest optymistyczny. Optymizm to co innego.
– To nadzieja? – Zastanowiła się Cecylia.
– Och nie, ludzie wymyślili nadzieję, gdyż wymyślili również okrucieństwo i rozpacz. Koty, psy, konie, prosiaki, małpy, sarny, krowy, jeże, borsuki – my nie odczuwamy nadziei. My albo żyjemy, albo przeżyliśmy albo umieramy, umarliśmy. Boimy się bólu, ale nie śmierci. Śmierć to nasza siostra. Codziennie rano się z nią witamy i codziennie wieczorem żegnamy, na chwilę.
– A miało być optymistycznie i radośnie. I to nie był patos? – Cecylia straciła humor.
– Najwyraźniej, ani nie rozumiesz radości, ani optymizmu. Spójrz na psy, po nich to doskonale widać. Obserwuj tę chwilę, gdy pies cieszy się na widok człowieka z którym się związał. Przyjrzyj się. Wtedy zrozumiesz, czym jest dla nas radość i optymizm. – Stwierdził kot.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
