Z cyklu Kot Lucjan i kobieta Cecylia
opowieść TRZECIA
– Lucjanie, przepraszam: Panie Lucjanie, ale tak serio, jaką radę dałbyś powiedzmy… – Cecylia zawiesiła głos.
– Powiedzmy? Nikomu nie dałabym żadnej, najmniejszej ani nawet malutkiej, doraźnej rady. – Stwierdził kot Luciano zanim dokończyła.
– Czy wy, koty, nie jesteście empatyczne? Nie odczuwacie wspólnoty, porozumienia międzygatunkowego, czy choćby odrobiny miłosierdzia? Przecież tak doświadczony filozof, lingwista, etnolog – jak ty, mógłby wiele dobrego uczynić dla ludzi i rzecz jasna dla kotów. – Cesia wydawała się być rozczarowana lub być może podjęła tę szczególną grę z kotem nieco udając, że traktuje ich konwersacje bardzo serio. Być może wciąż podejrzewała, że jest to dialog z nią sama i że…no cóż, doświadcza halucynacji. Tym bardziej próbowała zwodzić kota, czyli siebie.
– Odczuwamy empatię i to w większym stopniu niż ludzie, dlatego nie udzielamy rad. – Stwierdził Lucjan.
– Rada to pajęczyna. Radzący ustawia się w pozycji wyższej, tego mądrego, pewnego siebie, który poucza. A ludzie stają się tacy malutcy i bezradni, dopóki nie zjedzą mądrali, z butami. Chcesz dobrej rady – radź sobie sama!
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
