Z cyklu Kot Lucjan i kobieta Cecylia
opowieść DZIEWIĘTNASTA
– Czasami, a nawet szczerze mówiąc dość często, mam wrażanie, że zwariowałam – rozmawiam z kotem i bez urazy, w dodatku z przybłędą. Gdybym z tym poszła do lekarza albo przyznała się, powiedzmy, znajomym – miałabym nie lada kłopot. Nawet nie wiem skąd jesteś, skąd się tu wziąłeś!?
– Kłopot, kłopot – zamruczał kot.
– Ale coraz częściej mam wrażanie, że to ty jesteś szalony – kontynuowała Cecylia. – Te twoje teorie, cała ta mizantropia i kocia wyższość. Może to lęk przed ludźmi – jakaś socjofobia?
– Szalony, szalony – powtórzył kot otwierają jedno oko.
– A prawdę mówiąc jesteś drapieżnikiem i tyle. Czasami rzucasz się na muchę z ogłupiałym wzrokiem jakby to była najważniejsza rzecz na świecie, a po chwili wygłaszasz kazanie jak jakiś nawiedzony ksiądz.
– Nawiedzony, nawiedzony – mruknął.
– Owszem, może jestem jakąś wersją Alicji w krainie czarów, może jestem po prostu przemęczona i halucynuję. Może nawet, ty kocie, jesteś wersją mnie samej, ale ta wersja jest mega pokręcona, bardziej niż ja sama. – Przerwała i usiadł obok kota. – Boże co ja gadam!? Moja halucynacja jest bardziej pokręcona niż ja sama? O matko!
– Droga Cecylio, oczywiście, że mam osobowości schizoidalną i rozdwojenie jaźni. – Rzekł kot. – Jestem w takim wieku i takiej rasy, że nie muszę lubić kogoś, kogo nie lubię, ale mogę lubić kogo zechcę. Dlatego zachowuję się różnie wobec różnych osób. Inaczej, jak wy ludzie, którzy wciąż musicie udawać, że kogoś lubicie lub co grosza wmawiacie sobie, że lubicie. Ach, te wasze mechanizmy obronne. To już wolę moją osobowość.
– Swoją, czy moją? – Zastanowiła się.
– A czy nigdy nie przyszyło ci do głowy, że to ja halucynuję ciebie, a nie ty mnie? – Rzekł kot Lucjusz i jak zwykle zasnął.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
