Wilk i zając - koan na święta

Samotny, niemłody już wilk po krótkim pościgu dopadł zająca. W puszczy wyjątkowa cisza. Drwale od piątku już pijani, więc i wyręb zakończony legalny czy nie, kogo to obchodzi. Wiadomo, że leśniczy i tak przymyka oko. Takie czasy.

– Jutro święta zajączku – powiedział wilk dociskając wielkim pazurem brzuch przerażanego zająca. – Głupia sytuacja tak zostać zjedzonym w przeddzień świętowania. Powinienem być wspaniałomyślny, ale wtedy będę głodny. Rzeczywiście wszyscy składają sobie życzenia. Im bliżej świąt tym więcej życzeń. Taki obyczaj. Nie brakuje oczywiście agresji. Ona jednakże zastyga. Na moment. Czasem wybucha w najmniej oczekiwanym momencie. To z powodu wygórowanych oczekiwań.

Święto ma być wyjątkowe, więc wydatki, prezenty, pieniądze, postaw się i zastaw się. Nielubiani członkowie rodziny. Rodzina jego, rodzina jej, tradycyjnie drażliwa relacja z teściami i nie lepsza z rodzicami. Alkohol. Wygórowane oczekiwania, że ma być tak wspaniale. Potrawy takie wyjątkowe. Prezenty lepsze niż w zeszłym roku. Ktoś coś powie, ktoś inny doda lub zażartuje nieco grubo i trach, atmosfera pęka.

Telewizor chodzi na okrągło. Zagłusza. Piąty członek rodziny, najważniejszy ekspert od wszystkiego – Pan Telewizor. Zamożniejsi mają telewizor w każdym pokoju i jeszcze w kuchni żeby broń boże niczego nie usłyszeć z przestrzeni domowej. Stałe zagłuszanie. Zagłuszanie siebie i innych. W święta zagłuszanie potrzebne jest jak nigdy. Na całe szczęście jest telewizor, tablet, smartfon, konsola. Mało, kto wytrzymałby tak siebie wzajemnie słuchać, próbować zrozumieć drugiego, spojrzeć, poznać, odczytać emocje, poznać prawdę.

– Po co mi to wszystko mówisz wilku – zajączek nieco już ochłonął. – To sprawy ludzi. Co nas to obchodzi? My musimy przeżyć, to nasz jedyny cel. Oni, co prawda też żyją wyłącznie po to żeby przeżyć, ale w przeciwieństwie do nas żyją dłużej, dlatego muszą ten czas jakoś zapełnić z lęku przed tym, co mnie niechybnie czeka.

– A co ciebie niechybnie czeka? – Spytał wilk nieco zaskoczony rezolutnością zajączka.

– Czeka mnie pożarcie, nie jestem naiwny. Przedłużasz jedynie moje życie z powodu swoich psychopatycznych cech wilku, które być może wzmocniła twoja samotność i podeszły wiek jak na wilka. Bawisz się mną i moją śmiercią, czyli swoim posiłkiem a to takie ludzkie, nie przystoi wilkowi.

– No cóż rzeczywiście może to wygląda nieelegancko, jednakże zaskoczyła mnie twoja przenikliwość. Mogę darować ci życie. W końcu idą święta i ludzkie śmietniki będą pełne znakomitego żarcia.

– Co na tym zyskasz? – Spytał zając.

– W najlepszym przypadku kompana, filozofa, więź międzygatunkową, w najgorszym twoją ulotną wdzięczność i własne dobre samopoczucie. Wilk altruista to coś nowego! To naprawdę coś! Przebiłbym ludzi! Żaden z nich nie byłby w stanie postąpić wbrew swej naturze.

– Ja także nie! – Krzyknął zajączek i dał susa do pobliskiej nory opuszczonej przez lisa.

Zanim wilk się zorientował był już głęboko schowany pod korzeniami dębu. Po długiej chwili z wnętrza nory dobył się stłumiony głos zajączka:

– Niestety wyszło na to, że krytykując ludzi sam spsiałeś, wilku. A psy to przecież uzależnione od ludzi wilki. Byłoby dla ciebie lepiej żebyś mnie pożarł bez gadania i ze smakiem. Wesołych świąt wilku! Nie bierz tego do siebie, ale ja nie jestem altruistą, nie dałem się pożreć dla twojego dobra.

_______________________________________________________________________