21. Zuzanna spotyka siebie samą
– Oś sporu jest tylko jedna i zawsze ta sama dla różnych konfliktów. Przebiega pomiędzy świadomością i nieświadomością. – Powiedziała Zuzanna. – Ludzie kłócą się o swoje pojęcie prawdy, o jakieś koncepcje, o wyznawane wartości, przekonują się na argumenty, a gdy te nie wystarczają – używają krzyku, przemocy i manipulacji. Ale i tak oś jest wciąż ta sama – granica pomiędzy ich własną świadomością i nieświadomością. To co nieświadome napieprza od wewnątrz, czasem wyje, niekiedy przybiera postać chorób lub upierdliwej osobowości. Ale i tak wciąż jest to wewnętrzy konflikt między świadomym i nieświadomym.
– No. – Przytaknęła Monika, siostra cioteczna ciotki Rozalii wujka Sebastiana z Radomia, która przyjechała na kilka dni urlopu do Zuzy, ulubionej ciotki-nieciotki-nie wiadomo czy ciotki. Po chwili, jakby zdawszy sobie sprawę z niezbyt erudycyjnej wypowiedzi dodała: – Jakie jest wyjście?
– Lekcje. Nieświadomość podsyła nam lekcje i albo je odrabiamy albo wciąż się powtarzają tak długo aż nas uleczą lub zabiją. Wyobraź sobie, że jakiś polityk staje się ortodoksyjnym konserwatystą. Zażarcie atakuje osoby nie hetero normatywne. Alb jest cynicznym koniunkturalistą albo w cieniu tłumi swoje potrzeby seksualne? Tak czy siak – im bardziej tym bardziej. Im mocniej, ostrzej i sztywniej ktoś komunikuje jakieś treści tym silniej nieświadomość go napieprza. Zaprzeczenie, krytyka, ocena – to najlepszy znak. Lekcja do odrobienia.
– Kto to powiedział? Pewnie twój ulubiony ostatnio Jung? – Spytała.
– Nie.
– Więc pewnie Freud, ale uprzedzam wymieniam Freuda, gdyż o innych psychologach nie słyszałam. Nie było mnie na tej lekcji. – Zaśmiała się.
– Ja.
– Jak to „ja”? To znaczy ty? – Zdziwiła się Monika.
– Ja. Odrabiam lekcje. Gdy coś mnie irytuje, wkurza, zahacza, męczy, gdy mam ochotę oceniać, atakować, tłumaczyć coś, tłumaczyć się lub gdy odczuwamy poczucie winy lub krzywdy albo wstyd – wiem, że to nieświadomość zaprasza mnie do lekcji. Od jakiegoś czasu nie odkładam lekcji na później. Chociaż nieświadomość jest cierpliwa. Z początku delikatnie puka od wewnątrz potem dopiero napieprza.
– Ile razy tak puka? – Monika zastanowiła się.
– Siedem. Za ósmym razem zabija. Siódma lekcja to ostatni dzwonek. – Zuzanna odpowiedziała z kamienną twarzą a po chwili obie parsknęły śmiechem, ale każda z innego powodu.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
