Szczury jak wiadomo są bardzo inteligentnymi stworzeniami. W dodatku są rodzinne, relacyjne, towarzyskie. Potrafią być tak znakomicie zorganizowane, że nieoczekiwane zdarzenia a nawet trudności nie stanowią dla nich przeszkód – przeciwnie nierzadko intersujące wyzwanie. Szczurki potrafią bawić się poszukując rozwiązania.
Tak było i w tym przypadku. Pewien szczurek zwany Szczurkiem znalazł się w tarapatach. Wraz z całą rodziną dostał się do czegoś w rodzaju kolonii karnej albo więzienia. Co gorsza nie było to typowe więzienie z kratami, ale coś w rodzaju luksusowego kurortu, z którego jednak nie można było ani wyjechać, ani uciec. Pyszne jedzenie, rozrywki, rodzinny bungalow – słowem pełna opcja z basenem i karuzelami.
Gdzie więc był haczyk? Otóż od czasu do czasu ściany okazywały się niebezpieczne – raziły prądem, innym razem jedzenie, choć smaczne, okazywało się zatrute i w efekcie niektóre szczurki chorowały. Następnie porywano je i poddawano bolesnym eksperymentem. Oczywiście stali za tym ludzie. Te szczurki, które wracały do obszernego terrarium nie chciały potem nawet słowem zdradzić jaki los zrządzili im ludzie. Pojawiało się jedynie przerażające słowo „strzykawka” i drugie, jeszcze gorsze „elektroda”.
Szczurek zwany Szczurkiem od początku podejrzewał, że historia z ekskluzywnym bungalowem jest zbyt piękna, aby mogła być prawdziwa. Luksusy? Od ludzi? Tak za nic? Za darmo?
Im częściej ściany raziły prądem i to nierzadko w nocy, w czasie głębokiego snu, im smaczniejsze podawano zaraz potem jedzenie, tym częściej Szczurek podejrzewał, że coś jest nie tak, że jeśli nadal pozwoli sobie trwać w tej historii cała sprawa nie zakończy się dobrze. Pewnego dnia po wypluciu zbyt smacznego śniadanka, w którym Szczurek wyczuł dziwny posmak czegoś obcego, czegoś sztucznego i zarazem niebezpiecznego, rzekł do pozostałych: trzeba uciec.
Uciec? Uciec? Powtarzali zaskoczeni konfratrzy, bracia i siostry, ciotki i wujowie. Uciec? Ale jak to? W jaki sposób? Śniadanka są pyszne, obiady pożywne, dieta urozmaicona. Basen z cieplutką wodą, karuzela jak się patrzy. Owszem, czasami zaskakuje nas prąd w wodzie albo nawet w wygodnym łóżku, ale takie jest życie. Życie, jak uczyli nas ojcowie i matki, bywa niebezpieczne i zaskakujące. Trzeba się z tym pogodzić.
Eksperymenty? Na szczurkach? To niedorzeczność. Fejki rozpowszechniane przez wiecznie niezadowolonych lewaków i inne, skrajne środowiska, mącą nam w głowach. Środowiska te mają zamiar podważyć nasze zaufanie do ludzi, do ludzi, którzy nas karmią, leczą, opiekują się nami niczego w zamian nie żądając. Ludzie to istoty wyższe od nas i ze swej natury dobre! Takie gadanie o ucieczce to nie tylko podważanie dobrej woli naszych dobroczyńców, ale przede wszystkim herezja, gdyż w sposób skandaliczny podważa wiarę przodków urodzonych w naszym terrarium, że człowiek jest naszym Panem i Dobroczyńcą. Nawet jeśli pojawiają się heretyckie słowa jak „strzykawka”, „elektroda”, „trucizna” i „prąd” to są wyrazem głupiego i wstydliwego w gruncie rzeczy – a przede wszystkim heretyckiego niezrozumienia dobroci, jaką daje, nam, szczurom – człowiek.
Od tego dnia Szczurek doskonale zdawał sobie sprawę, że jego podejrzenia dotyczące sytuacji w terrarium, choć słuszne, nie spotkają się ani ze zrozumieniem, ani z poparciem społeczności. Przeciwnie, kolejne porywane szczury nie wrócą już nigdy albo wrzucone do terrarium w nocy ludzką ręką w rękawiczce – schowane potem gdzieś w kącie zamilkną na zawsze, czasem tylko przez sen niespokojnie mamrocząc „strzykawka”.
Szczurek postanowił uciec, choćby i sam. Rzecz jasna nie miał pojęcia co go czeka poza terrarium i czy przyszłość okaże się łaskawsza, ale był pewien, że dłużej nie zniesie samooszukiwania i niepewności. Był przecież inteligentnym szczurem a to w praktyce oznaczało nie tylko błyskotliwe kojarzenie faktów, nie tylko umiejętność obserwowania rzeczywistości i wyciągania wniosków, lecz przede wszystkim zdolność do podważania wzorców, czyli tego co inni uznali za oczywiste.
Szczurek zauważył, że bywają chwile, gdy wielka przeźroczysta pokrywa nad ich światem zostaje uchylona. W blasku oślepiających świateł pochyla się nad terrarium człowiek w skafandrze. Szczurek dawno temu spostrzegł, że ludzie noszą ubrania, inaczej niż szczury. Jednak w chwili otwierania terrarium byli okryci bardziej i szczelniej co spowalniało ich ruchy. Ponadto czasem jednocześnie uchylano niebo nad terrarium i wielkie wrota w głębi pomieszczenia. Szczurek wyobraził sobie, że może to być zasada powszechna. Terrarium w terrarium zamknięte w terrarium. Jeśli nad ich światem istnieje plastikowa pokrywa, którą można uchylić to również świat ludzi może mieć tego rodzaju wieka, terraria i bungalowy. Być może mają też rażące prądem ściany, strzykawki i elektrody?
Tego dnia Szczurek wywołał sztuczne zamieszanie przy karuzeli zrzucając z niej pewnego oportunistycznego, grubego ziomka i korzystając z nieuwagi człowieka, który akurat uchylił plastikowe wieko czmychnął niezauważony. Dwa susy i już był za drzwiami.
Rzeczywiście okazało się, że świat na zewnątrz składa się z kolejnych terrariów, że ludzie są tacy jak szczury – naiwni i uwięzieni w plastikowych pudełkach. Dlatego Szczurek stał się podróżnikiem. Poszukuje miejsca, w którym nie ma ani plastikowych sufitów ani oszustwa pozornego luksusu, ani też stereotypów i schematycznych wzorców, które sprawiają, że cierpienie zyskuje uzasadnienie w imię…
No właśnie w imię czego cierpimy, zastanawia się szczurek, ufając naszym prześladowcom, nawet jeśli mieszkają tylko w naszych głowach?
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
