Dwie drogi - koan - Maciej Bennewicz

W kościele pusto. Nikogo. Rozejrzał się. Monumentalny ołtarz z rzeźbą wypełniał niemal całą nawę główną. Z zakrystii wyszła stara kobieta z miotłą. Dopiero po chwili zorientował się, że to zakonnica.

– Czyja to figura? – spytał.

– Święty Jan od Krzyża – odpowiedziała.

– Święty Jan, ten od chrztu?

– Nie, Jan od Krzyża to mistyk. Żył w XVI wieku.

– Tę postać poznaję, to ojciec Pio – zauważył.

– Też mistyk – zakonnica stwierdziła rzeczowo.

– A zakonnica na obrazie, z piórem w ręku?

– Święta Teresa z Avila, też mistyczka.

– Mistyk, mistyk, mistyczka. Sami mistycy. Kto to taki ten mistyk? – spytał.

– Mistyk to wtajemniczony – odpowiedziała zamiatając niewidoczne paprochy na stopniach ołtarza.

– Wtajemniczony w co?

– W drogę. Odnalazł drogę do oświecenia.

– Nie rozumiem – potarł czoło.

– Nic dziwnego, nie jest pan wtajemniczony – odpowiedziała nawet na niego nie patrząc.

– Jak zostać wtajemniczonym?

Zakonnica oderwała wzrok od miotły i posadzki. Uważnie przyjrzała się nieznajomemu mężczyźnie i po chwili odpowiedziała:

– W zasadzie są dwie drogi. Pierwsza z nich to łaska. Obdarowanie. Jedni doznają łaski od Boga inni nie. Druga jest żmudna.

– Żmudna? Myślałem, że oświecenie to coś przyjemnego, doświadczenie pełni, spokoju, spójności?

– Owszem – przytaknęła poprawiając czepek. – Druga z dróg wymaga cierpliwości, konsekwencji i co bywa najtrudniejsze, żeby uzyskać spokój wewnętrzny już na początku drogi trzeba być spokojnym. – Uśmiechnęła się i po chwili dodała – pan chyba należy do ludzi spokojnych, prawda?

Odwrócił głowę, żeby sprawdzić czy na obrazach i rzeźbach mistyków dostrzeże spokój. Zamierzał spytać o coś jeszcze. Spojrzał w stronę schodów prowadzących do ołtarza, ale zakonnicy tam nie było. Minęła dosłownie sekunda, obrót głowy, czas na spojrzenie. Wyszedł na główny krużganek, zajrzał do naw bocznych. Zawrócił pod chór. Nikogo. W kościele był sam.

__________________________________________________________________________