– Kiedyś, żartem, powiedziałem, że dzieci są przereklamowane – zaśmiał się.
– Bo są – ten drugi też się zaśmiał.
– Żart jak żart, ale pewna matka, która to usłyszała nie tylko obraziła się na mnie, ale uznała, że jestem szowinistyczną świnią. Chamem co to nawet dziecka nie uszanuje.
– Musiałeś ją dotknąć do żywego – ten drugi poprawił czapkę.
– Owszem i nawet wiem z jakiego powodu poczuła się dotknięta. Długo czekała na swoje dziecko a potem je znienawidziła, ale jako dobra matka nie mogła się do tego przyznać przed sobą.
– Więc tak to działa, sądzisz, że znienawidziła? – Poprawił kocyk, który wysunął się z wózeczka.
– Owszem, gdy matka, która wyczekała, wynosiła, wytęskniła swoje dziecko spostrzega, że ono woli ojca, który przecież był tylko dawca plemnika, to szlag ją trafia. Tym bardziej, że pogoniła drania ze swego życia.
– Przesadzasz chyba – ten drugi pobujał wózkiem.
– Pewnie trochę przesadzam, ale przecież cudowni – mama i tata to mit. Pomyśl o swoich rodzicach. Nienawidzisz ojca a do matki masz ciągłe pretensje, choć masz trzydzieści lat, nie jesteś dzieckiem i sam jesteś ojcem. Najpierw wykrzykujesz z entuzjazmem: Syn! Mam syna! albo Urodziła mi się córeczka! Córeczka jak cudownie! Taka śliczna! A potem skrycie lub jawnie nienawidzisz własnego dziecka a ono ciebie. Rodzice też są przereklamowani – powiedział.
Poprawił kocyk jak tamten drugi i szczelnie otulił dziecko w wózeczku. Ucałował maleństwo w nosek i powiedział: – Wiosna, o tej porze roku chłód jest zdradliwy. Niby świeci słońce a zimno przenikliwe.
_________________________________________________
_________________________________________________
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
