Gdy kawa nie budzi

Gdy kawa nie budzi co ma obudzić? Pęd powietrza nie budzi. Zbyt wiele w nim smogu. Zawieszone pyły cuchną palonym plastikiem i syropem na kaszel. Hipnotyzują. Chłód nie budzi tylko wyziębia, przecina twarz i skórę. Jakoś dziwnie zasmuca. Całe życie jakby klin na kacu, jak po piciu niedopicie. Jak przepalenie papierosami. Jakby godzinna wizyta w kabinie dla palaczy na lotnisku. Zmrożenie. Zaczadzenie. Dym. Mgła.

Radio nie budzi tylko usypia. Jakieś głosy dudnią. Telewizja nie orzeźwia tylko zaczarowuje. Jakieś postaci mamroczą monotonnie. Komputer nie budzi tylko wdrukowuje rytm. Monotonne klikanie. Setki obrazów. Bezbarwne treści.

Co może mnie obudzić? Zimna woda? Nagły upadek? Zbita szyba w smartfonie? Ból zęba? Telefon od szefa? Spadająca, szklana półka? Ucisk pod żebrami? Nagły lęk? Mysz na pościeli? Gwałtowny krzyk? Mrożona herbata? Ciastko z kremem? Wyrzuty sumienia? Obrzydliwy smak? Podróż na Bali? Wiem! Bieganie!

Albo nie, lepiej rower lub pompki. Może owocowy koktajl? Czosnek? Surowa kalarepa? Rozmowa z filozofem? Kryminał? Horror? Film Oskarowy? Premia? O tak, premia! Przypływ gotówki! Nowe buty, takie za 1 500. Służbowy samochód. Nówka. Albo barszcz z ziemniakami.

Skąd wiem, że śpię? Mam coś dziwnego w głowie, pod oczami, gdzieś na wysokości czoła i trochę z boku. Jakby ucisk. Swego rodzaju błona, która zakrywa oczy, usta, nos, i głębiej – umysł. Tłumi zdolność widzenia, słyszenia, odczuwania.

Pozostaje tylko węch i smak, lecz te zmysły jednostronnie odbierają tyko spaleniznę, szpitalny chlor i odór plastiku, zapach taniej gumy i benzyny. Coś obezwładniającego. To jest lepkie i przezroczyste a jednocześnie mgliste.