Jak rozpoznać wampira?

– Pytanie takie usłyszałem, wczoraj albo też i przedwczoraj – mężczyzna otarł twarz ręcznikiem, przeczesał sumiaste wąsy ogromną szczotką na drewnianym trzonku, wsadził na nos binokle. Zdjął je, przetarł rąbkiem tego samego ręcznika. Dorzucił do ognia. Usiadł. Upił spory łyk z dzbana, spojrzał na córkę, uśmiechnął się i wtedy dziewczynka zadała pytanie, na które najwyraźniej czekał. Ach te pytania w pytaniach. Jakie to miłe – pomyślał:

– Jakie tatku, pytanie usłyszałeś?

– W miasteczku, aptekarka spytała, jak rozpoznać wampira? Mówiła, że czasami wchodzi do apteki elegancki jegomość albo miła dama, bardzo sympatyczna i uprzejma a potem wieść niesie, że dama wampirzycą była, że jegomość zacną wdowę zaczarował, majątek odebrał, kobiecinę bez rozumu zostawił. Dobre i to, rzekłem, że bez majątku i rozumu, bo przecież wdowę niewolnicą swoją wampir mógł uczynić, popychlem jego. Aptekarka zaś na to, że ostatnim razem do pracy najęła dziewczynę skromną, delikatnej urody i dopieroż spostrzegła jej energię wampirzą, gdy dzieci jej omotała.

– Jak omotała, tatku?

– A normalnie. Słodko słodka była. Bardzo miła. Miło i jeszcze milej poczynała sobie i nagle trach. Lęki i strachy, niemoc i ból głowy u dziecków. Normalne. Wampiry najchętniej strachem się karmią i kiedy pępkiem są świata, gdy inni bez nich obejść się nie mogą, wtedy najbardziej napasione są. Omotany człek bez wampira żyć nie może.

– To jak rozpoznać wampira, tatku? – Dziewczynka podała chleb na kolację, pieczone warzywa i jabłka. Bez mięsa. Mięso było dobre dla wampirów i inszych trupojadów, które łatwo padały łupem strzyg, twierdził tatko.

– Jak? Normalnie. Wampira musisz rozdrzaźnić a rozdrzaźniony się zdradza jak kot, któren wróbla widzi na płotku.

– Jak rozdrzaźnić strzygę, tatku?