Zuzanna i język wampira
Znam się na wampirach. Przez wiele lat nie miałam o nich pojęcia – pomyślała Zuzanna, ale z czasem zaczęłam studiować swoją uległość. Wampir jakimś cudem rozpoznaje emocje i potrzeby drugiej osoby, ale ich nie współodczuwa. Wie, że ktoś się boi o przyszłość, bo w pracy jest krucho. Rozpoznaje ten wewnętrzny dygot, ale go nie podziela. Doskonale dostrzega niepewność, na przykład wobec decyzji o zakupie drogiego sprzętu – naprawiać stary czy zadłużać się na nowy – ale nie podziela obaw. Synchronizuje się, ale nie współuczestniczy.
Owszem, może udawać troskę, współczucie, zaangażowanie, ale ich nie odczuwa, gdyż wampir nie odczuwa lęku a nawet jeśli, czasem, to granicę lęku przesunął w odległe rejony. Nie odczuwa też radości jedynie rodzaj ulgi i podniecenia, ekscytacji i pożądania. W pierwszej fazie, w której chce ciebie w sobie rozkochać jest przesłodki, obsypuje cię prezentami i lawiną komplementów, jest zawsze przy tobie i tylko dla ciebie. Osacza. Zastawia pułapki. Czeka cierpliwie i nęci, słodzi.
Wampir to manipulant. Stosuje odwrócone zasady. Zuzanna wyjęła z koszyka owoce i pokazała córce, która z uwagą przysłuchiwała się matce:
– Na co dzień, gdy nam coś nie wychodzi lub gdy popełniamy błąd, mówimy sobie, „to były słodkie cytryny”, czyli nie tak źle nam poszło. Da się to przełknąć.
– A wampir? – Spytała dziewczynka.
– Wampir przy najmniejszym potknięciu powie: „ależ błąd, co za ryfa. Musisz być zrozpaczona”. Gdy omija nas coś przyjemnego zwykliśmy mówić: „może następnym razem. Szkoda, że nie wyszło. W gruncie rzeczy to były gorzkie pomarańcze. Wcale nie takie słodkie jak sądziliśmy”. Próbujemy osłabić poczucie klęski. Mówimy „nie zależało mi tak bardzo”. A wampir odwróci kota ogonem i powie: „szkoda, bardzo szkoda. Co za strata. Okropnie! Bardzo ci współczuję. Musisz tego bardzo żałować.”
– Po co tak postępuje? – Spytała córka.
– Chce mieć władzę nad drugim człowiekiem, chce go kontrolować, więc miesza mu w głowie. Kiedy już go od siebie uzależni największym z narkotyków – akceptacją, niestety udawaną, wówczas zaczyna swoją ofiarę umniejszać.
– Jak to robi? – spytała znów.
– Każdy sukces jaki odniesiesz to zasługa wampira. „Widzisz posłuchałaś mojej rady. Gdyby nie ja popełniłabyś głupotę”. Ale każda porażka lub błąd to twoja wina. „Widzisz – mówi wampir – nie posłuchałaś mnie i teraz masz za swoje”. Sukces to jego zasługa, porażka to zawsze twoja wina.
– Dlaczego mówisz mi o tym wszystkim, mamo?
– Dlatego, że jesteś empatką córeczko i już teraz krążą wokół ciebie małe wampirzątka. Dziś po szkole znowu płakałaś z powodu swojej koleżanki. Co ci powiedziała?
– Powiedziała, że nikt inny nie chce się ze mną kolegować, tylko ona i robi to z litości, bo było jej żal, że w czasie pandemii prawie nikt do mnie nie pisał na tik toku. I powiedziała jeszcze, że dla niektórych nauka zdalna była lepsza, bo mają obciachowy wygląd i słabe ciuchy a zwłaszcza buty. No i że dla mnie też byłoby lepiej dalej siedzieć w domu, bo wciąż mam ten głupi wygląd, ale ona chętnie mi pomoże. Pożyczy mi nawet swoją kurtkę. W poniedziałek albo we wtorek, jak nie zapomni.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
