Jest jeszcze kwestia tożsamości. Tożsamość, czyli za kogo się masz? Za kogo ty się masz – brzmi zarzut, wręcz oskarżenie, w którym zawarta jest niechęć do posiadania siebie przez kogoś, kto przez chwilę próbuje podkreślić: jestem, mam prawo coś powiedzieć na swój temat!
Nie masz żadnego prawa, gówniarzu! Milcz!
Nie można mieć siebie, nie wolno bardziej siebie posiadać niż mają nas inni. Nie wolno być sobą bardziej niż wyrokują o tym oni – kim wolno nam być. Masz być kimś określonym. Masz być kimś, kogo w określony sposób i pod szczególnymi warunkami oni zaakceptują. Oni wiedzą lepiej kim jesteś i jeszcze lepiej…kim masz być.
Jednakże to szczególne wykreślenie granic tożsamości człowieka sprowadza się w gruncie rzeczy do posłuszeństwa i miałkości. Nie chodzi o posłuszeństwo bierne a jakiś akt wierności wobec władzy lub systemu, chodzi o podporządkowanie rytuałom…te wszystkie karpiki, śledziki, choinki, paciorki, wódeczki, kotleciki, chrzciny, komunie… Puste rytuały a jednak jak kajdany mocne. Miałkość uwięziona w zaporach z budyniu, w którym granice zarówno rozmywają się jak i grzęzną.
I choć brzmi to nieco groźnie to rzecz wcale nie jest groźna, lecz absurdalna, gdyż wielu osobom taki stan rzeczy pasuje. Powiedz mi kim mam być a będę?
Taki stan rzeczy nie tylko pasuje. Spora część ludzi w ogóle, nigdy, w żaden sposób nie zastanawia się na tożsamością własną ani cudzą, nie zna nawet słowa tożsamość a nawet jeśli zna, to nie rozumie.
Kim jesteś? Jak to kim?
Kim chcesz być? No, tym kim jestem? A mam jakiś wybór?
Kim nie chcesz być? Jak to nie chcę? Jak mogę być kimś, kim nie chcę?
To jest bardzo atrakcyjne, gdy ktoś mi powie kim jestem, kim ma być i kim być nie powinienem. Oni? Kim są oni? Wiadomo. Oni wiedzą kim jestem.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
