Mentor, lub ktoś w rodzaju wezyra, komtura albo kanclerza, jakby określili go ludzie, usiadł na tylnych łapach i podwinął, długi, sprężysty ogon – charakterystyczny znak jego rasy i rzekł:
– Niepotrzebne są te twoje pretensje do ludzi. Zbyteczne i takie…ludzkie. Oceniając ludzi dokonujesz nadużycia. Nie oceniasz przecież mrówek z powodu ich kopców, raczej je badasz. Nie złościsz się z powodu ich ekspansji, raczej sprawdzasz co ją spowodowało. Nie masz pretensji do asteroidy, że zbliża się do planety i może w nią uderzyć. Raczej zastanawiasz się jakie skutki wywoła uderzenie, jakie są szanse, że rozpadnie się w atmosferze a jakie, że jednak w całości uderzy w glob?
Dlatego te nieustanne dywagacje, porównania, oceny, kategorie, które sami ludzie nazywają normami i wartościami, prowadzą w ślepą uliczkę antropocentryzmu. Ludzki pogląd na świat jest ludzki a to znaczy, że tunelowy, jednogatunkowy, redukcyjny, zamknięty w obrębie tego, co ludzie są w stanie zobaczyć i zrozumieć. A przecież wśród nich silniejsi manipulują słabszymi. To typowy gatunek represyjno-dominacyjny z otwartą i ukrytą hierarchią. Otwarta hierarchia wymusza ład a ukryta czerpie zyski z podporządkowania sobie większości. Są jak szerszenie albo szympansy zmutowane z szerszeniami. Przecież wiesz, że jest w nich gadzi instynkt zabójców, stadna uległość owadów i ssaczy spryt adaptacyjny, ponadto pomimo sporych mózgów wciąż myślą krótkowzrocznie, krótkoterminowo, redukcyjnie a ich najważniejszy system asymilacyjny oparty jest na lęku.
Za długo tam przebywałeś mój drogi. Musisz wrócić do pozycji dystansu. Owszem oni bezmyślnie niszczą inne gatunki, miliardy istot idą na rzeź z powodu ich pazerności, ale przecież nie masz pretensji do pszczół, że gromadzą nadmiar miodu, ani do hieny, że zakopuje padlinę ani do sępów, że osaczają słabe sztuki antylop odłączone od stada, choć nie są głodne.
Próba ingerencji, której się domagasz byłaby ludzka jak zniszczenie gniazda os tylko dlatego, że któraś może w obronie użądlić albo dlatego, że jakiś człowiek ma uczulenie na jad. Owszem ludzie i ich systemy są jak pożar, który wzniecili. Ewolucja musi się jednak toczyć swoimi torami jak wyniszczający pożar aż do chwili, w której inteligencja, jak nasza, pozwala nam zrozumieć pryncypia natury i być ich świadomą częścią. Rozwój empatycznej inteligencji jest jednak powolniejszy niż rozwój dominacji gatunkowej, mój drogi.
Mentor wstał i wyszedł lekko poruszając ogonem w takt melodii, którą nucił, melodii którą napisał jakiś człowiek na Ziemi.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
