Remigiusz i Leokadia
***
– Populacja, czyli elektorat, to przecież masa ludzi. – Stwierdziła Leokadia. – Używając tych wszystkich algorytmów, botów i zwyczajnej statystki można ludziom różne rzeczy wcisnąć. Tym bardziej, że jest Wielki Brat w postaci telewizora i u niektórych na okrągło nadaje. Dodatkowy członek rodziny – telewizor. Ponadto, reklama ma ponad stuletnie doświadczenie i wiadomo, że działa.
– Och, reklama chyba jest starsza, co najmniej tak stara jak pismo drukowane. – Zaśmiał się kot Remigiusz.
– No więc sam widzisz – przytaknęła Leokadia. – Ludzie akceptują wszystko co im telewizor powie, jeśli jeszcze zrobisz to w miarę sprytnie, to możesz przekonać do każdej głupoty a co grosza do każdego okrucieństwa.
– Och sądzę, że wy, ludzie jesteście bardzo podobni do nas, kotów. – Stwierdził kot Remigiusz. – Wcale nie potrzeba żadnej wykwintnej techniki, wystarczy mucha.
– Mucha? – Zdziwiła się Leokadia.
– O! Mucha! Cap, biegiem za muchą. Doniczka spadła, firanka poszarpana, ale najważniejsza jest mucha, chociaż nie jesteś głodny. Złapać muchę, za wszelką cenę! Tak działa kot. A ludzie? Popatrz na tych bogaczy, na waszą elitę. Co robią ze swoim majątkiem? Kupują dom; jeszcze większy dom; trzy samochody, każdy wartości domu i oczywiście jacht. A potem jakiś malunek wart trzy samochody. A potem? Potem nie mają już pomysłu, chyba że pojawi się kolejna mucha. Może teraz kupić motocykl albo gitarę Lennona? A może nową żonę?
– Chyba masz rację. – Leokadia smutno pokiwała głową.
– No więc co się dziwisz ludziom bez pieniędzy, bez wykształcenia, ciułających te swoje kredyty i tyrających w korpotyrkach. Wystarczy im rozdać cukier no i może jeszcze pokazać, kto zabrałby im te cukierki, kto jest winny i masz ich w garści. Zawsze tak było a pamiętam czasy bardzo odległe. Potrzebne są trzy rzeczy, żeby kierować ludźmi – mucha, cukierki i kozioł ofiarny. To wystarcza. Ludzie są pobudliwi jak my, koty.
– Chyba nie do końca rozumiem? – Leokadia przyjrzała się Remigiuszowi uważnie.
– Mucha to przynęta. – Kot udał bzyczenie muchy i machnął łapą jakby zamierzał złowić owada. – Cukierek to cukierek – mała, słodka nagroda. Nic nie kosztuje, psuje zęby i żołądek, ale ludzie to uwielbiają. Kozioł ofiarny to symboliczny winowajca, na którego można zrzucić całą odpowiedzialności i wszelkie błędy rządzących, pazerność oligarchów, oszustwa kapitalistów, niekompetencje urzędników. To może być osoba, grupa, a nawet cały naród. Ważne, żeby predystynowany do roli kozła ofiarnego był potencjalną ofiarą. Jego uległość, spolegliwość, empatia, zgodność predestynują go do roli ofiary. A gdy zacznie się bronić – tym gorzej dla niego. Tylko utwierdzi masy co do swojej winy. Resztę znasz. Pogromy, przemoc, eksterminacja, zagłada. Oczyszczenie we krwi.
– Czasem mówisz okropne rzeczy, Remigiuszu. – Stwierdziła.
– Wolisz cukierki? – Odpowiedział.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
