– Jestem nieszczęśliwa.
– Dlaczego?
– Unieszczęśliwiasz mnie.
– W jaki sposób? Przecież wszystko dla ciebie robię.
– Sobą mnie unieszczęśliwiasz.
– W jaki sposób? Przecież jestem dla ciebie.
– Nie potrafię tego wyrazić słowami.
– Przecież musi być jakiś racjonalny powód? Wyjaśnij mi.
– Dobrze, pokarzę ci.
Wzięła do ręki szklankę, delikatnie w dwa palce. Starannie wytarła brzegi serwetką. Sprawdziła czy nie ma na niej śladów. Bardzo ostrożnie wlała do szklanki herbatę z imbryka, tak żeby nie uronić ani kropli. Napełniła szklankę do połowy. Wsypała jedną łyżeczkę cukru, dodała druga, potem trzecią, czwartą i piątą. Wrzuciła plasterek cytryny, potem drugi i trzeci. Dodała kawałek imbiru, potem następny. Włożyła do środka łyżkę konfitur malinowych i następnie łyżeczkę miodu. Dodała jeszcze kardamon, skórkę pomarańczową i kilka kawałków goździka. Gdy szklana była już pełna po brzegi uniosła ją do góry. Ręka zawisła w powietrzu.
– Wiesz co w takich chwilach mówisz? Tylko uważaj, nie rozlej – odpowiedziała sama sobie i upuściła szklankę wprost na śnieżnobiały obrus.
_________________________________________________________________________
zapraszamy na Dekalog – Dialog (2.0) powtórzenie trzech pierwszych modułów w nowej, warsztatowej formie: 8 grudnia
_________________________________________________________________________
inne koany
starsze koany
zapraszamy do naszej księgarni
strona Instytutu Kognitywistyki
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
