Może zza ściany a może gdzieś z klatki schodowej doszedł go dialog a właściwie monolog wypowiadany delikatnym, łagodnym głosem. Trudno było rozpoznać czy był to głos męski, czy żeński. Usłyszał fragment zaledwie.
– Nimfy leśne dawnymi czasy strzegły borów, łęgów, puszczy i bagien. Chroniły rośliny i zwierzęta, lecz również opiekowały się ludźmi, którzy zdecydowali się w lesie zamieszkać lub przez bór przemierzać. Las był źródłem rozlicznych dobór – od drewna po miody.
Nimfy strzegły równowagi. Opiekowały się naturalnym cyklem. W przyrodzie jedni żyją kosztem drugich, lecz żadna ze stron ani drapieżnik, ani roślinożerca nie powinny uzyskać przewagi, bo wtedy powstaje dysharmonia i świat się rozpada.
Każda najmniejsza roślina, drzewo, każda mysz i sarna, każdy puchacz i zaskroniec, wszelkie borsuki, kuny i wilki mogły z pomocą nimfy leśnej prosić o wstawiennictwo do duchów lasu, opiekunów natury. Duchy są jak ściółka w lesie, z niej wyrastają paprocie, krzewy i drzewa. Bez ściółki nie ma lasu. Duchy dawały energię życiu lasu w jego tysięcznych przejawach.
Ale teraz, kiedy na miejscu puszczy powstały miasta i każdego dnia miliony drzew idą pod topór co dzieje się z duchami lasu? Część z nich klepie biedę w resztkach zagajników i przeoranych kniejach. Ratują co się da.
Inne migrowały do miast i tam przyczajone w byle parkach, rzadkich zaroślach, w nędznych skwerach wiodą życie podobne do kloszardów.
Jeszcze inne zdziczały stając się niebezpiecznymi demonami, miejską odmianą licha. Wkradają się nocami do domów mieszczan i zatruwają ich sny, rozmowy a nawet chwile wypoczynku.
– A nimfy, co z nimi?
– No cóż, dla nich los okazał się najokrutniejszy. Większość z nich została…
____________________________________
____________________________________
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
