– Jaka jest przedostatnia rzecz mistrzu?
– Z jakiego powodu nie pytasz o rzecz ostatnią? – stary szczur podrapał się po pyszczku i ze smutkiem spojrzał na spadający wąs, czyli szczurzy wibrys, włos czuciowy.
– Doskonale wiem, że ostatnią rzeczą w życiu szczura jest kot. Rzecz jasna mam tu na myśli metaforę. Kot jako symbol śmierci tragicznej. No cóż, większość z nas ginie w sposób nagły. Nie dana nam jest śmierć łagodna, w otoczeniu rodziny, córek i synów, wśród grona przyjaciół.
– Owszem nasz los to ucieczka, adaptacja do trudnych warunków, inteligencja przetrwania – mistrz przytaknął.
– Dlatego też myślę o rzeczy przedostatniej mistrzu – uczeń usiadł, wciągnął nosem wilgotne powietrze pełne informacyjnego hałasu i podwinął ogon. Wyczuł, że zanim skończą rozmowę pomocnik kucharza z restauracji na placu wyrzuci do śmietnika pyszności. W poniedziałki zawsze czyścili lodówkę z jedzenia, które nie poszło w weekend. Pyszności.
– Skąd jednak pomysł, że kot, czyli śmierć to rzecz ostatnia. Uczyłem cię przecież, że my, szczury jesteśmy święte. Nasza matka Karni Mata była wielką mistrzynią, inkarnacją bogini Durga, zwyciężczynią dobra nad złem. Uczyniła szczury świętymi.
– Znam twoje nauki mistrzu na pamięć: „Nasza świątynia znajduje się w miejscowości Deshnok, niedaleko miasta Bikaner. Żyje tam dwieście tysięcy naszych sióstr i braci”. Święte szczury, wielka rodzina.
– Wiesz zatem uczniu, że nasza wielka rodzina zmieniła koło wcieleń. Odradzamy się w obrębie jednego wielkiego rodu. Kasta Charan, do której należymy, swój ludzki żywot wznawia w obrębie tego samego klanu. My, szczury jesteśmy koniecznym ogniwem przejściowym zanim staniemy się ludźmi.
– Znam twoje nauki mistrzu. Nasza matka Karni Mata przeciwstawiła się bogowi śmierci Yamie. Jej klątwa wyzwoliła nas spod władzy boga Yamy.
– Tak więc istoty z kasty Charan nie odrodzą się w innym miejscu niż Dashnok, nie spotka ich sąd Yamy, ponadto nie trafią ani do piekła ani do nieba. My zaś, szczury żyjące z dala od ojczyzny w tym zimnym kraju, jesteśmy wygnańcami, gdyż…
– Znam twoje nauki mistrzu. Gdyż my, szczury wygnańcy przeciwstawiliśmy się naszej matce, tak jak nasza matka Karni Mata przeciwstawiła się bogu Yamie. Wciąż jednak nie odpowiadasz mistrzu co będzie rzeczą przedostatnią zanim pojawi się kot, lub trutka, której nie rozpoznamy?
– Przedostatnia jest kolacja. Przedostania jest zawsze kolacja mój uczniu. Jako istoty nie tylko duchowe lecz również biologiczne musimy jeść.
– Owszem, kolacja, tak myślałem. Martwi mnie jednak mistrzu, że według twoich nauk jesteśmy istotami przejściowymi, skąd jednakże wiadomo, która forma jest przejściowa? – Może to ludzie są formą przejściową, my zaś docelową. Zwłaszcza my, szczury wygnańcy. Tamte szczury, w Deshnok, choć święte, są rozleniwione. Karmione mlekiem i biszkoptami nie mają pojęcia o życiu. My, wygnańcy znamy zimno i walkę o przetrwanie, okrucieństwo człowieka i kota, nagłą śmierć i ucieczkę kanałami. Może to my jesteśmy święte. Dla nas kolacja znaczy coś zupełnie innego.
– To bluźnierstwo uczniu. – Mistrz zamierzał coś jeszcze powiedzieć lecz uczeń niespodziewanie zerwał się ze swego miejsca, sprawnie doskoczył i wbił ostre zęby w gardło mistrza. Po chwili jego trup leżał bezwładnie w kałuży krwi u stóp ucznia.
– Siostry! Bracia! Daję wam wieść nową! – uczeń zawołał na całe gardło a w ślad za krzykiem po kanałach rozszedł się zapach świeżej krwi i śmierci. – My święte szczury jesteśmy panami stworzenia, królami wcieleń, człowiek jest naszą formą przejściową, niezdarną drogą do pełni życia w ciele szczura! Mówię to ja, wasz nowy mistrz.
___________________________________________________________
COACHING TAO. JAK ŻYĆ W ZGDOZIE ZE SOBĄ?
Szkolenie on line. Nowość!
_________________________________________________________________
inne koany
starsze koany
zajrzyj na Instytut Kognitywistyki
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
