Wiewiórka doszła do wniosku, że ma już dość zajmowania się ludźmi.
– Kiedy wreszcie zacznę zajmować się sobą? – Pomyślała.
Sprawdziła w necie wklepując hasło: ile żyje wiewiórka?
– O kurde! – Chwyciła się za pyszczek. – Sześć lat. W niewoli może nawet piętnaście. Ale niewola to znaczy niewolnictwo. Dziękuję bardzo. – Pomyślała.
Największym zagrożeniem dla wiewiórek żyjących na swobodzie są głód i drapieżniki: kuny, ptaki, psy i najbardziej drapieżne z drapieżnych…ludzie – ich samochody, ich psy, ich maszyny, ich zanieczyszczenia i…samochody. Ich samochody, pędzące żelazne bestie. Oślepiające światła i wycie.
– Straszna śmierć. – Wzdrygnęła się. – Jeśli rok ma 365 dni, w takim razie moje życie to jakieś 2 190 dni, w tym zimy, których sporą część przesypiam. O kurde! – Znów chwyciła się za pyszczek.
– Najwyższy czas zająć się swoimi bezcennymi dniami. Pusta spiżarnia, niewymoszczona dziupla, w dodatku zawodzi mnie pamięć i to już szósta spiżarnia, którą napełniam. Nie pamiętam lokalizacji poprzednich pięciu. Najwyższy czas zapisać się na trening pamięci, kurs mindfulness, jogę i uważność. Przecież muszę sobie radzić sama. Nie mogę liczyć na ludzi, bo większość z nich nawet nie zahamuje na mój widok ryzykując wylanie kawy. Zawsze będę dla nich jakąś wiewiórka, jedną z wielu. Nikt nie odda mi straconych dni ani nie napełni mojej spiżarni orzechami laskowymi. Wiewiórki to wiewiórki, są ich tysiące, tysiące bez znaczenia. – Pomyślała.
– Potrzebuję optymistycznej myśli. Optymistyczna myśl? Co by tu pomyśleć? Już wiem! – Ucieszyła się w myślach. – Jestem refleksyjną wiewiórką. Wyciągnę wnioski, w końcu na tym polega ewolucja. Muszę tylko zapamiętać własne myśli i postanowienia. Otóż to! – Pomyślała i… zapomniała oślepiona dziwnym światłem.
– Skacz! – Pomyślała ale czy ta myśl nie przyszła za późno?
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
