Pogłębianie nory

– Jeżeli ptaki na rozpostartych skrzydłach wznoszą się i opadają, to ja też potrafię, ojcze.

– Nie potrafisz synu. Nasz ród nie umie latać.

– Moi nauczyciele oraz ty sam ojcze, wiele razy powtarzaliście, że trzeba mierzyć wysoko, mierzyć siły na zamiary.

– Trzeba też być realistą, synu. Jesteśmy istotami poruszającymi się po ziemi. Taka jest nasza właściwość.

– A jednak ludzie, ojcze, skonstruowali sztuczne skrzydła, metalowe skorupy i latają, choć tak jak my urodzili się jako istoty nielatające.

- Nie przyrównuj nas do ludzi. Nie mamy z nimi nic wspólnego, są nam niechętni i obcy. To przez ludzi jesteśmy w tak marnym położeniu.

– A może jesteśmy w tak marnym położeniu dlatego, że nie chcemy mierzyć wysoko, ojcze?

– Raczej istniejemy jeszcze tylko dlatego, że jesteśmy realistami i znamy swoje ograniczenia, znamy też swoje miejsce. Biologia, mój synu jest nieubłagana. Jest naszą matką. Ptaki mogą latać, ryby mogą pływać a my chodzimy po ziemi z dumnie podniesionymi głowami.

– Ojcze, ludzie, choć są przypisani do ziemi także pływają. Używają jeszcze innych skorup do pływania niż te, w których latają. Ludzie potrafią naśladować i ptaki, i ryby choć są istotami lądowymi, jak my. Jeśli oni potrafią, my również możemy.

– Nie możemy synu. Ludzie to odszczepieńcy, wyrodzeni ze wszystkich gatunków, zmutowani przeciwko naturze. Ludzie codziennie gwałcą prawa natury, w każdej godzinie łamią zasady, nie szanują odwiecznych reguł.

– Ależ ojcze!

- Nie, synu. Przestań fantazjować i pomóż rodzeństwu w pogłębianiu nory. Trzeba zbudować drugi korytarz i zapasowe wyjście.

______________________________________________________________________

WARSZTAT O MIŁOŚCI I ROZSTANIU – KATOWICE