– Nagle, kiedy obudziliśmy się w globalnej wiosce i wszystko się zawaliło. Okazuje się, że stary mądry Lao tzu miał rację. Powinniśmy żyć w małych wioskach i jak najrzadziej spotykać się z sąsiadami. Poprzestawać na małym, cieszyć się prostotą. – Powiedziała. – Życie w wielkich skupiskach, tłumy, supermarkety, nieustanne podróże – to nienaturalne. Wszystkie globalne problemy jak terroryzm czy epidemie po prostu nie mają racji bytu w małej zbiorowości. Ludzie nie powinni żyć tak jak my, w jakimś chaotycznym mrowisku.
– Nie da się cofnąć cywilizacji do epoki pańszczyźnianych wiosek, droga Natalio, ani sprowadzić do małych koczowniczych grupek, które przemieszczają się od pastwiska do pastwiska ze stadem kóz. – Ojciec wyłączył telewizor, który i tak był wyciszony.
– W takim razie pozostaje nam medytacja, aż wreszcie dotrzemy do prawdziwej pustki jak ci wszyscy współcześni mistycy Chopra, Dispenza, Tolle. – Powiedziała i po chwili dodała. – To jakiś absurd, nagle stałam się dla ciebie fizycznym zagrożeniem. Jesteś w grupie ryzyka, a ja, twoja córka, w grupie osób potencjalnie roznoszących ten syf. Z racji mojego zawodu ciągle kontaktuje się z ludźmi. Film katastroficzny dzieje się na naszych oczach.
– Nic dziwnego, jesteś nauczycielką i teraz już niczego nie roznosisz. Siedzisz tu ze mną. Rozmawiamy. Kiedy to ostatni raz rozmawialiśmy? Kiedy ostatni raz spędziłaś ze mną trzy godziny, cały dzień? Nawet w święta zjadamy wspólny posiłek i w zasadzie siebie unikamy. Na co dzień wpadasz na chwilę i czasem zjadasz ze mną zupę, pod warunkiem, że to pomidorówka, którą lubisz. – Zaśmiał się.
– Nie rób mi wyrzutów, wiesz ile mam pracy jako nauczycielka angielskiego? – Spojrzała na niego z wyrazem twarzy zbuntowanej nastolatki.
– Nie robię ci wyrzutów. Dopiero dzisiaj podeszłaś do mojego stolika i przejrzałaś co czytam: Tolle, Dispenza, Chopra, Lao tzu, i byłaś zdziwiona, że czytujemy tych samych autorów a nawet, że mamy podobne zainteresowania i poglądy. Nie wiedziałaś, że twój stary ojciec medytuje, ba, że potrafi medytować. Epidemia dała nam szansę jakiej sami nie potrafiliśmy stworzyć. Rozmawiamy i to nie tylko o tym, że makaron był zbyt miękki lub, że społeczny protest w jakiejś sprawie był słuszny. Mam cichą nadzieję, że to tylko początek.
– Początek – Zdziwiła się.
– Tak, początek Natalio, że mając tę unikalną szansę do bycia razem, wreszcie się poznamy.
– Poznamy? – Znów tylko, jak echo, powtórzyła zaskoczona słowami ojca.
– Mam nadzieję, że zapełnimy tę pustkę, która powstała między nami. Oczywistość, rutyna, stereotypy, codzienność – to wszystko oddaliło nas od siebie. Nie tylko przestaliśmy ze sobą rozmawiać lecz przestaliśmy ze sobą być, rozumieć siebie. Zapomnieliśmy o sobie. W ogóle siebie nie znamy, choć przecież każde z nas mogłoby powiedzieć, że jesteśmy kochającymi siebie – ojcem i córką. Czym innym jest pustka medytacji a czym innym pustka miłości.
– Dobrze, w takim razie od czego chcesz zacząć wypełnianie pustki między nami? – Tym razem przyjęła pozę małej dziewczynki.
– Od naleśników, córeczko – podszedł i zagarnął ja ramieniem a potem przytulił – od smażenia naleśników! Zjemy je z konfiturami z dzikiej róży i z wiśni.
– Skąd masz takie specjały? – Spytała podskakując w ślad za ojcem jakby znów miała osiem lat.
– Usmażyłem na jesieni. Tego też o mnie nie wiedziałaś. – Zaśmiał się i ucałował ją w czoło. – Jestem najlepszym na świecie smażycielem konfitur!
Zamów „81 Tajemnic” w przedsprzedaży (kliknij w obrazek)
Ale o co chodzi? (skrócona interpretacja tego koanu) na „81 Tajemnic” (kliknij w obrazek)
Weź udział w konkursie. Napisz swoją interpretację tego koanu i wygraj „81 Tajemnic” z dedykacją i autografami autorów. Poniżej możesz zapoznać się ze skróconą interpretacją koanu, autorstwa Adama.ObrazekObrazekObrazek
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
