Wtedy uświadomiłem sobie, – odezwał się po długim namyśle – że Ziemia jest gigantycznym statkiem kosmicznym, który zapieprza z ogromną prędkością przez kosmos. I my na tym statku żyjemy, rozmnażamy się, pracujemy, umieramy. Codziennie prujemy jego powłokę, rozbebeszamy jego skorupę, zatruwamy nasze zbiorniki wodne i powietrze, którym oddychamy – potarł czoło. – Nie, nie myśl sobie, że to jest jakiś ekologiczny wywód, tak modny teraz.
Chodzi mi raczej o ruch i przestrzeń. I jeszcze o jedną kwestię, że z tego cholernego statku kosmicznego nie można wysiąść jak z pociągu na następnej stacji i czekać na przesiadkę. Nie możemy zmienić środka lokomocji.
Wiem, wiem, że to oczywiste – znów potarł czoło – chcę przez to powiedzieć, że zawiedliśmy. Dostaliśmy Ziemię, nasz statek kosmiczny wyposażony w krystaliczne wody i przepastne lasy, zasiedlony milionami gatunków wspaniałych istot, od cudownych kolibrów po wielkie żółwie, krokodyle i pantery śnieżne, delfiny i świstaki.
I zawiedliśmy. Wyprostowane małpy, którym dano na wyrost, które stały się szarańczą. Wiesz, jak działa szarańcza.? Nadlatuje chmurą i zjada wszystko, co popadanie.
Wiem, wiem zaraz mi powiesz, że byli też da Vinci i Kopernik, Tesla i Einstein, Szymborska i Miłosz a ja, i tak ci odpowiem, że da Vinci konstruował machiny wojenne, odkrycia Einsteina przyczyniły się do użycia broni atomowej przeciwko ludziom a Szymborska i Miłosz pisali wiernopoddańcze peany na cześć Stalina, najokrutniejszego z tyranów.
Zawiedliśmy.
Nie, nie żebym nie miał nadziei lub wiary, że możliwa jest zmiana, przebudzenie, ocknięcie się z małpiego letargu. W gruncie rzeczy jestem optymistą, pełnym nadziei optymistą – poprawił poduszkę, na której się opierał. – Co tak na mnie patrzysz, z tym uśmiechem Mony Lizy? Powiedz w takim razie skąd ty czerpiesz optymizm, jesteś przecież na co dzień taka promienna?
____________________
___________________
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
