– Gdybym przestał wierzyć w pewne rzeczy po prostu pewnego dnia bym usiadł i uschnął, jak usycha odcięty kwiat w wazonie.
– Na przykład w jakie, ojcze? – Spytała trochę zaniepokojona.
– Właściwie w jedną, że nasze życie ma jakiś większy, głębszy sens.
– Przecież uważasz się za agnostyka. – Młoda kobieta odgarnęła włosy z czoła by lepiej się przyjrzeć ojcu.
– Nie są dla mnie żadnym pocieszeniem przykazania starych nomadów zakazujące łuskania kłosów w piątek a tym bardziej współczesne tezy, że jestem wyewoluowanym białkiem, którego jedynym bezcelowym celem jest przekazanie kodu genetycznego. Sens to dla mnie powód życia.
– Chyba dowód? – Zaproponowała.
– Powód. Chcę wierzyć, co tam wierzyć, chcę się dowiedzieć jaka jest przyczyna i cel życia. Jak do tej pory mam tylko jedną przesłankę. Jeden znak sensu.
– Przesłankę? Jaką?
– Owszem, przesłankę, poszlakę, cień dowodu. Dowód z zaprzeczenia, jak mówią filozofowie. My, ludzie jesteśmy pogardliwi wobec życia. Dokonujemy masowych mordów własnego gatunku i bezmyślnej rzezi innych, głównie z chciwości. I choć wygląda to na wirusową ekspansję, monopol żarłocznego gatunku jak szarańczy, to przecież powodem takiej nienawiści do życia musi być jego uwielbienie. Jakiż straszny lęk dotyczący życia musi pchać, nas, ludzi do jego nieustannego unicestwiania? Jakbyśmy obsesyjnie próbowali wymazać życie, jednocześnie każdego dnia wzbudzając je na nowo, by po chwili je zniweczyć. Absurd. Tylko istoty ludzkie na Ziemi sięgnęły takiego absurdu i ten nonsens paradoksalnie wskazuje na sens. Tajemnica życia jest dla nas zarówno cieniem jak i światłem.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
