– Opowiedz matko o wodzie – poprosiła Paquita. – W poniedziałek Wielkanocny jest taki dziwny zwyczaj oblewania się wodą.
– Moja droga Francesco, woda to poważny temat i bardzo rozległy. Dzisiaj opowiem ci tylko o jednym aspekcie związanym z wodą a właściwie o symbolu. Znasz Charona, wiesz kim jest?
– Owszem matko, to spedytor – Francesca Ortega, zwana zdrobniale Paquitą, najlepsza uczennica Lukrecji, zaśmiała się z własnego żartu. – Charon przewozi zmarłe dusze przez rzekę Styks. Pobiera za to opłatę.
– Nie, zmarłe dusze ale dusze zmarłych, to zasadnicza różnica – matka Lukrecja zdzieliła Paquitę ścierką. – Rzeka Styks oddziela świat żywych i zmarłych. Do łodzi Charona nikt nie może wejść bezkarnie. Dlatego, że obu światów nie należy łączyć: świata duchowego i materialnego, świata sacrum i profanum, świętości i codzienności. Dlaczego?
– Kto nieumiejętnie zmiesza porządki, na przykład trudniąc się nekromancją, ten naraża świat na utratę harmonii a żywych na klątwy. – Paguita, wzorowa uczennica, wyrecytowała odpowiedni fragment, jedną z reguł, których nauczyła się wcześniej.
– Owszem, nie wolno bezkarnie przyzywać zmarłych, tak jak nie wolno udawać się do Hadesu za życia. W Hadesie jest wiele rzek. Dziś opowiem ci o Lete, rzece zapomnienia. Dusza, która ma powrócić na ziemię w nowym wcieleniu pije wodę z rzeki Lete i zapomina swoją przeszłość, wymazuje poprzednią historię. W ten sposób czysta wchodzi w życie ponownie jako nowa istota. Ci, którzy nie zdecydują się na wypicie wody z rzeki zapomnienia pozostają w Niczym, są Nigdzie. Co prawda pamiętają swoje minione życie ale ta świadomość zamiast ich koić, dręczy. Nie mogą wrócić do przeszłości. Utracili ją na zawsze. To piękny mit.
– Dlaczego piękny, matko? Wydaje się raczej straszny. Zapomnieć siebie. – Francesca westchnęła.
– Droga Paquito. Cudowny napój z rzeki Lete wymazuje również zemstę i krzywdę, nienawiść i arogancję. Ignorancję i głupotę. Usuwa wszystko. To bardzo cenny dar. Niestety czasem wystarczy nieuwaga Charona jakieś szczęknięcie jego psa, Cerbera i dusza mająca powrócić na ziemię wypija zbyt mały łyk wody z rzeki Lete. Czy niektórzy symulują, czy może w ostatniej chwili wahają się? Nie wiadomo. W każdym razie wracają tu, między żywych w nowym, pięknym wcieleniu i czasem jak przez mgłę, czasem w snach pojawiają im się sceny z poprzedniego życia. To ich męczy, niepokoi, czasem nawet dręczy zanim trafią do kogoś, kto rzecz im wyjaśni. Czasem mijają lata, czasem są uznawani za szaleńców, czasem giną przygnieceni starymi wizjami.
– To ich leczysz, matko, zsyłając im ozdrowieńczy sen zapomnienia. Jesteś wtedy jak rzeka Lete! – Ucieszyła się Paquita.
– Owszem – Lukrecja uśmiechnęła się dumna ze swojej uczennicy.
– Matko, ale są przecież tacy, którzy przebyli rzekę Styks za życia i powrócili. Wiodła ich, na przykład, miłość do ukochanej osoby. Jak przekonali a może przekupili Cerbera, który strzeże bram Hadesu a potem Charona?
– Nie odpowiem. To nie jest tematem dzisiejszej lekcji – Lukrecja odwróciła głowę.
– Powiedz, proszę. Bardzo proszę – Paquita przybrała wyraz twarzy małej dziewczynki.
– Dobrze, powiem ci, ale obiecaj, że nie tkniesz zaklęć bez moje zgody. – Lukrecja przybrała surowy i zasadniczy ton głosu.
– Obiecuję. – Paquita uniosła rękę do góry na znak przysięgi.
– Obaj lubią drożdżowy makowiec na modzie i dobre utwory muzyczne. – Oznajmiła Lukrecja.
– Serio? – Zdziwiła się Paquita.
– Serio – Lukrecja przytaknęła ruchem głowy. – Całkowicie serio.
– Ach, to dlatego napiekłaś tyle makowców na święta! Chcesz kogoś odwiedzić w zaświatach, Matko Lukrecjo! – Paquita otworzyła drzwi do spiżarni, w której na półce dumnie stał rząd drożdżowych strucli makowych.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
