Remigiusz i Leokadia
***
Kot Remigiusz ziewnął i wykonał koci piruet na środku poduszki po czym ułożył się dokładnie w takiej samej pozie jak przed chwilą.
– Nie musisz w kółko powtarzać „kot Remigiusz”, wystarczy pan Remigiusz, przecież wszyscy wiedzą, że jestem kotem. To tak jakbyś mówiła za każdym razem „człowiek Leokadia” albo „kobieta Leokadia”. To głupie przecież. – Stwierdził Remigiusz.
– Z całym szacunkiem panie Remigiuszu – Leokadia starała się nie okazać pobłażania a już w najmniejszym stopniu lekceważenia, no co kot był wyjątkowo wyczulony – ale w zasadzie oprócz mnie, nikt pana nie zna. Zatem nikt nie wie o pana istnieniu a tym samym o imieniu.
– Kobieto – Remigiusz uniósł głowę znad poduszki – jak ty nic nie rozumiesz! A wczoraj przecież tłumaczyłem i co? Na nic moje genialne odkrycia. Przewidywałem, że idiotyzm zniweczy znaczenie mego odkrycia i masz ci los, nawet ty mnie zawiodłaś. Przypomnę – rzeczywistość jest iluzją. Nie istnieje. A zatem i ty, i ja – nie istniejemy, ale…
– Ale? – Przeraziła się Leokadia.
– Ale możemy być na przykład postaciami literackimi, bytami stworzonymi w głowie pisarza dajmy na to, artysty i wtedy…No i co wtedy? No pomyśl…
– Wtedy istniejemy w jego umyśle, w jego tekstach albo w obrazach, ale wtedy też nie istniejemy, że się tak wyrażę, samodzielnie. W pewnym sensie jesteśmy nim, tym artystą. – Leokadia poruszyła się niespokojnie.
– O matko! A kto ci powiedział, że ktoś w ogóle istnieje samodzielnie? Czym się różni sąsiad, o którego istnieniu nawet nie wiesz od sąsiada, o którym sądzisz, że istnieje. Kobieto! Zastanów się! Każdy byt jest stwarzany i stwarza zarówno. Największe religie świata, które wytwarzały całe cywilizacje to przecież iluzje kreowane przez iluzje iluzjami napędzane, fantazje, fantazmaty, urojenia, obsesje. Wy, ludzie z powodu iluzji jesteście gotowi zabijać wszystko i wszystkich dookoła wyłącznie z powodu urojeń a potem opowiadacie o tych rzeziach i ludobójstwach rzewne historyjki swoim dzieciom. Żenujące. – Kot nastroszył się i wzdrygnął.
– Wy, koty też jesteście drapieżnikami – Leokadia nieco się uniosła – i potraficie bawić się swoimi ofiarami tak jak my, ludzie, albo okrutniej jeszcze.
– O przepraszam, moja droga, nie hodujemy miliardów świń, krów, kurczaków na rzeź i psów oraz kotów dla swojej uciechy. „Och, jestem taka samotna, nikt mnie nie chce, to chociaż kotka sobie kupię, żeby nie czuć się tak samotnie w chłodne noce. Ale ważne, żeby był rasowy, prestiżowy, przecież nie wezmę jakiegoś parchatka ze schroniska.”
– To był chwyt poniżej pasa kocie Remigiuszu! – Leokadia trzasnęła drzwiami.
– To nie był żaden chwyt, to wyobraźnia autora. Do niego miej pretensje. – Stwierdził Remigiusz, ziewnął i zasnął.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
