***
Janusz i kot
***
– No bo widzisz, Janusz, ta cała przeszłość w zasadzie się nie liczy. Wiem, wiem – wspominasz, rozpamiętujesz, opowiadasz. – Rzekł kot Ludwik. – A to się zdarzyło, a tamto było, ten się wtedy urodził, a tamten zmarł. Zasiałeś, sprzedałeś, kupili, zgubili, ale to bez znaczenia. Wiem, że czerpiesz swoją tożsamość z przeszłości a nawet strasznie boisz się zapomnieć, zgłupieć na starość. Zapomnieć siebie – tego boisz się najbardziej. A gdybym ci powiedział, że już wiele razy zapominałeś siebie a jednak jest w tobie coś, co pamięta, ale inaczej niż twój mózg, który błyska elektrycznością, na ogół z resztą dość przypadkowo?
– I niby co? Jakieś wcielenia, wędrówki dusz mi chcesz wcisnąć? Toż to herezja jest. Diabelskie podszepty. – Obruszył się Janusz. – I tak wystarczy mi kłopotów z gadającym kotem. A może ty sam szatański pomiot jesteś?
– Owszem herezja, jeszcze jaka i diabelstwo okropne! – Zaśmiał się kot. – Już by mnie ta twoja pani Onufrowicz, szeptucha namierzyła i wygoniła, gdybym stał po ciemnej stronie, Janusz. Nie bój nic. A ty choć z kotem codziennie sobie gawędzisz, wciąż nie możesz w to uwierzyć, bo ci tego żaden doktor nie przyklepał, Janusz. Ale w przeczucie, stary draniu, wierzysz. Ziemniaki w piachu zakopujesz w przeddzień przymrozka i plandekę na drewno kładziesz na godzinę przed deszczem, nie mówiąc już o tym, że synom nie ufasz, bo wiesz bez gadania jakie mogą mieć wobec ciebie zamiary, a niby obcej Onufrowicz, co się tu sprowadziła nie wiadomo skąd, ufasz. Janusz, Janusz, ty się zastanów nad sobą i nie w przeszłości tkwij, ale tego głosu słuchaj codziennie, co kazał ci ziemniaki zakopywać w piachu. – Stwierdził kot i zasnął nie czekając na reakcję Janusza.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
