21. Zuzanna spotyka siebie samą
Przeczytałam, że do zminimalizowania jednej negatywnej myśli potrzeba aż siedmiu pozytywnych. Aż siedem rozpuszcza to jedno złowrogie połączenie neuronalne w głowie – pomyślała Zuzanna. Czasem wydaje się to trudne a nawet niemożliwie żeby wyprodukować, przywołać, przypomnieć sobie aż siedem pozytywnych rzeczy na swój temat. Ponadto większość ludzi nawet nie przypuszcza, że myśli, nie rozpoznaje procesu myślenia, nie dostrzega myśli, nie lokalizuje ich. Nie wie, że myśli. Ludzie nie wiedzą, że do pewnego stopnia są też swoim myśleniem, że myśli są jak tokarka do drewna, która obrabia rzeczywistość zawsze w ten sam sposób. Z nieforemnych klocków robi zawsze ten sam, niezmienny kształt.
A jeśli ktoś nieustannie myśli negatywnie? – Pomyślała Zuzanna. – Jeśli ciągle ocenia i porównuje? Jeśli twierdzi, że tak został wychowany a tym samym przyswoił sposób myślenia, który co prawda jest negatywny, wywołuje poczucie winy a nawet udepresyjnia ale przecież jest jego dziedzictwem? Tak przecież byłem wychowany – powtarza. A jeśli ktoś nie przypuszcza nawet, że myśli to informacje, które umysł równocześnie odbiera i koduje, że je wyprodukował i jednocześnie traktuje te myśli jak instrukcje? Co, jeśli ktoś nawet nie domyśla się, że jest równocześnie architektem, budowniczym i mieszkańcem domu w budowie?
Poczucie winy? Masz poczucie winy. Czujesz, że powinieneś na wszystko zasłużyć? Staraj się bardziej. Konieczna jest kontrola? Proszę bardzo – kontroluj co się da i kogo się da. Będziesz także kontrolowany. Nie chcesz widzieć co się stanie? Proszę – ślepniesz. Nie możesz strawić teściowej? Proszę bardzo – nieżyt żołądka. Nie mogę znieść rozpaczy po rozstaniu? Nie możesz. Będziesz w rozpaczy. Nie mogę znaleźć dobrej pracy, zawsze wchodzę na jakąś minę? Proszę bardzo – mina. Jak duża ma być ta mina? Ach, znowu wielka? Ma ci pourywać nogi? Proszę bardzo – będzie naprawdę ogromna.
Nie lubię schylać karku? Proszę bardzo – zesztywnieją ci kolana. Może czujesz się do tego niepewnie? To i kręgosłup cię rozboli. Nie ufasz sobie? Proszę bardzo – oddajmy kontrolę na zewnątrz. Niech dłubią ci w oku, w kręgosłupie skalpelem, w kolanie laserem, w głowie – jedynie słusznymi tezami. Nie czujesz się wolny? Proszę bardzo – wolność jest ograniczona. Mówisz – masz. Musisz w coś wierzyć? Dam ci coś – wierz, bij się w piersi, ufaj w ciemno, zaprzeczaj wszystkiemu co nie zgadza się z tym „czymś”, w co wierzysz. Nie lubisz Krzyśka? I on ciebie nie polubi. Wyśmiewasz Jolę? Zostaniesz wyśmiana. Bo mózg to również lustro i echo. I to podwójne. Jeden obraz odbija się w twojej głowie a drugi w głowie osoby, na którą patrzysz. Lustro. Gabinet luster.
Mózg nie zna się na żartach. Traktuje ciebie, swojego oprawcę i zbawcę całkiem serio i wykonuje każde twoje polecenie.
No dobrze, no to idę spać i chcę się porządnie wyspać i niech sen będzie głęboki a sny łagodne i niech mi wyśnią pragnienia mojej duszy a burza za oknem niech przyniesie deszcz i niech ucichnie i a potem niechby… – pomyślała Zuzanna i zasnęła.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
