21. Zuzanna spotyka siebie samą
– Czy to jest kwestia masek? Czy ludzie w kółko zakładają maski, pod którymi ukrywają swoje prawdziwe twarze? – Monika spytała starając się oblizać gałkę lodu tak żeby nie poplamić sukienki. – Ten chłopak, lodziarz, przed chwilą, był po prostu miły, czy uwodził dwie niebrzydkie dziewczyny na spacerze? – Spytała wciąż walcząc z gałką o smaku waniliowym przyczepioną do truskawkowej. – Czy też może był jednym wielu seksistowskich łajzów, którzy oblizują się na nasz widok, jak my te lody?
– Sądzę, że ludziom przyrosły maski do gęb, jak na tym starym filmie z Jimem Carrey’em – stwierdziła Zuzanna. – I większość ludzi nie potrafi ich już ani ściągnąć, ani odróżnić od siebie samych.
– A niby co to znaczy być sobą samym? Wciąż o tym słyszę: „bądź sobą”, „zostań sobą”, „wyraź siebie”. A kim ja teraz jestem, jeśli nie sobą? W takim razie kim jestem? A gość z oponką, który się gapi na nasze tyłki – nie jest sobą? A chłopak, który stoi ze swoją dziewczyną w metrze i zagląda mi bezczelnie za dekolt – nie jest sobą? A jakieś oszołomstwo, któremu miły jest taliban i zakładanie nam kagańców i smyczy – kim oni są? To błazny? Cynicy? Udają? Bawią się nami? Czy oni tak na serio?
– A może my jesteśmy mutantami? – Zastanowiła się Zuzanna. – My wszyscy. Mamy po prostu w głowach kaszankę, sieczkę i takie chorągiewki, takie koguciki jak na dachu. W którą stronę wiatr zawieje tam kogucik skacze?
– No dobrze, a gdybyśmy tak zdjęły te maski, zatrzymały te koguciki, co byśmy ujrzały, Zuzanno? – Spytała i wyrzuciła resztkę lodów do kosza.
– Nie smakowało ci? – Spytała Zuzanna.
– Smakowało, ale za dużo cukru. Mózg mi się zlasował i trzustka zaprotestowała. – Monika stwierdziła rzeczowo.
– No widzisz a sporo ludzi ulega cukrowi, różnym niezdrowym słodyczom, które podsuwa im życie albo inni ludzie. – Zaśmiała się i po chwili dodała: – No dobrze, to chodźmy do domu i zdejmijmy te cholerne maski. Zobaczymy co się stanie?
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
