21. Zuzanna spotyka siebie samą
Ach opór, opór – pomyślała Zuzanna a kto nie jest w oporze? Mój syn chce bezustannie grać w głupawe, przemocowe gry, w których rozgrzewka wygląda tak, że trzeba oddać celny strzał w głowę przeciwnika. Nie chce słyszeć o przerwaniu tego uzależnienia. Perswazja, próby limitowanie czasu przed komputerem – wszystko na nic. Córka nie chce jechać na obóz fotograficzny, bo nie pojedzie tam jej koleżanka. Histeria. A przecież obóz zapowiada się wspaniale i słono kosztuje. Matka nie zamierza zmienić diety, choć ta, którą stosuje a właściwie nie jest to dieta, lecz połykanie kiełbas, skrobi, cukru i tłuszczu – wykańcza ją.
Pracownicy? Koledzy z pracy? Cały dział w oporze. Praca zdalna – nie. Praca hybrydowa też nie i powrót do biura również – nie, bo przecież przywykli do pracy przed komputerem w rozwleczonych dresach na kanapie. Wszyscy w oporze. Sąsiadka, pani Wasyluk narzeka, że truskawki są drogie i na przekór sobie, choć stać ją, nie kupuje, bo czeka aż stanieją. Za ile kupi? Za osiem złotych na pewno nie! Tłumaczę, że stać ją i że producenci też potrzebują trochę zarobić. Ale ona nie. Obraziła się na truskawki.
Ja też jestem w oporze – pomyślała Zuzanna – dostałam propozycję objęcie stanowiska kierownika swego działu, bo koleżanka w pandemii zaszła w ciążę – ale waham się. Cały dział w oporze, wszyscy na „nie”, więc nagle ja mam ich zebrać w całość, skoordynować? Ostatnie miesiące kierowniczka była głównie na zwolnieniu, nawet online się nie pojawiała, więc dział pozostał praktycznie bez kierownictwa. Ale…potrzebuję podwyżki, jakiejś odmiany, sukcesu… i jestem w oporze, jak wszyscy.
Nawet kolega z pracy, jeden z nielicznych proaktywnych facetów w zespole, na stwierdzenie, że sporo jest wokół oporu, że ludzie nawet na spotkaniach, naradach, szkoleniach online migają się jak mogą, wyłączają kamerki – stwierdza oporowo, że on nie jest w oporze, choć on również wyłącza kamerkę. Dostaje ekskluzywnie dobrane szkolenie, które ma pomóc w sytuacji pandemicznej zmiany i olewa sprawę, bo jest w oporze. I oczywiście oporowo stwierdza, że nie jest w oporze ani nie jest uległy wobec dyrektorki, która zrobiła ostatnio jatkę z powodu ogólnie biernej postawy. Nie jest uległy, choć jak wszyscy położył uszy po sobie – „tylko wybrał taką strategię”. Choć reakcja dyrektorki była co najmniej spóźniona, gdyż ludzie są bierni i zagubieni od pół roku, od kiedy nie ma kierowniczki. I tak w kółko. Opór.
Przed czym się tak bronimy? Z jakiego powodu budujemy takie tamy? Dlaczego próbujemy jechać na zaciągniętym hamulcu i jednocześnie wmawiamy sobie, że wcale nie jest zaciągnięty?
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
