21. Zuzanna spotyka siebie samą
– My ludzie jesteśmy tacy, tacy…– Zuzanna zawiesiła głos.
– Delikatni? – Monika dokończyła.
– Nie, raczej tacy naiwni, można nam wcisnąć każdy kit. Kończymy te uniwersytety, przeżywamy własne życie pełne doświadczeń, rodzimy i wychowujemy dzieci najlepiej jak potrafimy – ale wciąż można nas wodzić za nos – pandemiczne kagańce, fałszywi politycy, świętoszkowaci szarlatani w śmiesznych szlafrokach, super kołczerki – liderki w zbotoksowanych maskach, pseudodziennikarze jak wyjące kojoty. Co kto lubi. Każdemu jakiś kit. Każdy łyknie halucynogenny proszek. Każdemu według przekonań. Dlaczego wierzymy w te wszystkie ściemy?
– Wyjące kojoty? – Zdziwiła się Monika.
– No, metafora taka. – Odpowiedziała Zuzanna. – Chodzi mi o to, że oddajemy swój rozum, mądrość, intuicję we władanie jakichś hochsztaplerów. Ufamy ludziom tak niewiarygodnym, że aż zęby bolą. Dlaczego?
– Ty mnie pytasz? – Zdziwiła się Monika. – Bo jeśli mnie, to chętnie ci odpowiem, choć mniej studiowałam tych twoich tych…Ludzie chcą słyszeć to co chcą słyszeć. Lubimy, żeby ktoś potwierdził nasze przekonania bez względu na to – czy są to rzeczy pozytywne, czy negatywne, bo wtedy czujemy się mądrzy a świat wydaje się przewidywalny. Lepsze to niż codzienny wysiłek w znajdowaniu własnej drogi. Stawienie pytań, na które mogą paść trudne odpowiedzi jest ryzykowne. Mega ryzykowne bo jeszcze się może okazać, że…twój mąż albo twoja firma albo twój proboszcz albo ukochany lider albo najlepsza przyjaciółka albo…coś tam, coś tam, no sama wiesz…psychopata, pedofil albo narcyz.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
