21. Zuzanna spotyka siebie samą
Zuzanna odłożyła książkę Richarda Nesbitta. Czas na kolację. Uprzątnęła stół. Jej córka stawiając talerze spojrzała na okładkę i po chwili namysłu otworzyła książkę na zaznaczonej stronie. Na głos przeczytała fragment, który mama zakreśliła kolorowym ołówkiem:
„Tymczasem rzeczywistość jest hologramem reprodukowanym w kontektomie – w sieci neuronalnych połączeń na podstawie szczątkowo zapamiętanych perceptów. Hologram ten odtwarzany jest za każdym razem w sposób całkowicie indywidulany i arbitralny oraz jedynie charakterystyczny dla danej osoby. Wystarczy kilkusekundowe zamknięcie powiek by kontektom ponownie rekonstruował rzeczywistość.”
– O co w tym chodzi, mamo? – Spytała.
– Kontektom to coś w rodzaju sieci informatycznej w mózgu a nawet szerzej w naszym ciele. Transmisja danych – wyjaśniła Zuzanna. – Percepty to zauważane i zapamiętane obrazy, słowa, drobne fakty. Nie wszystko co się dzieje wkoło nas zauważamy, nie wszystko rozumiemy. Zauważamy tylko wyraźne rzeczy jak na przykład żółtą parasolkę na tle innych, szarych. I w efekcie nasz mózg tworzy wirtualny obraz, coś w rodzaju luźnej interpretacji. O tym pisze profesor Nisbett.
– O matko! – Westchnęła dziewczynka.
– O matko! O matko! No właśnie! – Uśmiechnęła się Zuzanna rozkładając na talerze gorące naleśniki. – W dodatku każdy uczestnik tej samej sytuacji na przykład w czasie oglądania informacji w telewizji zapamiętuje a potem koduje w głowie inne fragmenty. Ponadto inaczej je interpretuje, inaczej doświadcza twarzy, gestów, kolorów. Naiwni ludzie sądzą, że istnieje jakaś powszechna, jedyna prawda, jakaś racja – tymczasem trzy osoby patrzące na ten sam naleśnik widzą, czują, smakują trzy różne rzeczy, trzy różne potrawy.
– Jak to? – Córka zdziwiła się krojąc naleśnik i polewając go śmietaną.
– Dla jednej osoby ten naleśnik wyda się zbyt blady, dla drugiej zbyt tłusty, dla trzeciej zbyt ciężkostrawny, dla czwartej zbyt gumiasty, zbyt mdły, zbyt słodki, znakomity, taki jak lubi, za cienki, za gruby, idealnie wysmażony, ktoś spyta „po co ta śmietana”, a ktoś inny: „dlaczego konfitura zamiast białego sera”… i tak w nieskończoność. A to tylko zwykły naleśnik, a gdy rzeczy są bardzie złożone…tylko pomyśl.
– O kurczę! To jakim cudem się dogadujemy?
– No, nie dogadujemy się córciu. Ulegamy. Ulegamy opinii większości. Ulegamy i naśladujemy. W tym rzecz.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
