Ludzie potrzebują, to znaczy ja potrzebuję, to znaczy ja nie potrzebuję tych wszystkich tych – pomyślała Zuzanna przeglądając strony i posty w Internecie, jak co wieczór. – Tych wszystkich informacji, wiadomości, tych reklam i zachęt i zniechęt. Nie potrzebuję nawet straszenia pandemią ani kryzysem klimatycznym, ani finansowanym, ani gospodarczym ani kryzysem wiary, czy kryzysem edukacji, ani upadkiem służby zdrowia, ani kryzysem autorytetów. Mam tego dość. Nie potrzebuję tego. Nie chcę o tym czytać, nie chcę tego w kółko rozważać ani śledzić sporów ani w portalach od lewa do prawa czytać komentarze ekspertów na temat tego co się wydarzyło i co się wydarzy albo co się nie wydarzy. Ale nie chcę też śmiesznych kotków ani filmików o tańcu ani chińskich pierożków.
Czy to znaczy, że chcę być jakąś cholerną zjadaczką chleba, jakąś oportunistką? A może idiotką, która niczym się nie interesuje? Interesuję się, no przecież ciągle się czymś interesuję, ale ten bełkot, ten śmietnik zawala mi głowę. Chcę znaleźć przepis na ciasto kruche z owocami a tu wyskakuje sto innych okien, postów, reklam. Zachęcają mnie do zakupu koronkowych majtek, pilarki i poparcia protestu płaskoziemców tylko dlatego, że kupiłam w Internecie zestaw bielizny, odżywkę do kwiatów i czytałem biografię Terry’ego Pratchetta.
Już nawet nie umiem odróżnić rzeczy ważnych od głupstw ani fejków od rzetelnych informacji. Może powinnam czytać tylko Nie albo Nasz dziennik? Wtedy jest łatwiej, wszystko jest jednoznaczne, jednorodne. Ale i tak algorytm nie przestanie mnie śledzić, wyprzedzać, informować o kolejnych ofertach na piżamy, nasiona trawy i działaniach fundacji na Rzecz Obalenia Kłamstwa NASA O Lądowaniu Na Księżycu.
A może by tak wyłączyć Interent, wylogować się, sprzedać telewizor? Ale co to da? Wystarczy, że spotkam się z mamą, porozmawiam z sąsiadką, zaloguję się na platformie w pracy zdalnej i będę miała to samo. Ponadto przecież jest jeszcze Zygmunt, Zygmunt i dzieciaki oni przecież w kółko coś lajkują, instalują, odinstalowują, logują się, komentują, czytają. Zdalna praca, zdalna szkoła i wszędzie to samo – chaos. Co by na to wszystko powiedział Terry Pratchett? W gruncie rzeczy przewidział dzisiejsze czasy, przewidział nawet pandemię i zachowanie ludzi.
O matko, jakże trzeba dziś być mocną, osadzoną w sobie, jak mocno trzeba wiedzieć czego się chce i wierzyć sobie – pomyślała Zuzanna i kliknęła na filmik ze śmiesznymi kotkami.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
