Janusz i kot Ludwik
***
– Czego chciała? – Spytał kot Ludwik.
– Synowa? – Janusz spojrzał się wymownie na kota. – Na przeszpiegi przyjechała. Stwierdzić naocznie, czy stary teść nie zwariował, że na święta odmawia przyjazdu. Niby z troską, ale kąty przepatrzyła.
– I co jej powiedziałeś? – Zaciekawił się kot. – Akurat spałem na poddaszu i początek przegapiłem.
– Powiedziałem, że spędzam święta z przyjaciółmi i że ich nie zna…i to ją dopiero zaniepokoiło. Naciskać zaczęła, że rodzina to przecież nie to samo co przyjaciele, że rodzina to rodzina i wnuki i w ogóle.
– I co jej powiedziałeś?
– Że moi przyjaciele są dla mnie ważni, gadający kot Ludwik i sąsiadka szeptucha. – Janusz się zaśmiał. – Trzeba było widzieć jej minę. Po kwadransie zadzwonił mój syn, jej mężuś, że niby zaniepokojony. A ja mu na to, że nagle, po 9 miesiącach milczenia się zaniepokoił, zainteresował. Od Wielkanocy się nie odzywał. Powiedziałem, że dziękuję, ale święta spędzam z tymi, którzy się mną interesują na co dzień. No i obraza. Pewnie teraz drugi syn zadzwoni, ten z Biłgoraja. O, dzwoni.
– I co mu powiesz? – Spytał kot.
– To samo. – Janusz odpowiedział.
– To mi Janusz zaimponowałeś, nie ma co, szacun. – Rzekł kot.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
