– Czasami siebie ranimy, jesteśmy ludźmi – powiedziała czarownica Anabel do mistrza Qi-nol podając mu łyżkę do zupy.
Stary mężczyzna obejrzał łyżkę jakby widział tego rodzaju przedmiot pierwszy raz w życiu. Posmakował zupę i zrobił minę kogoś pozytywnie zaskoczonego, po czym mlasnął i zjadł kolejną łyżkę.
– Nie robimy tego specjalnie. Po prostu czasami jest trudniejszy dzień, więcej zabiegania, klienci przychodzą z reklamacjami. Wtedy łatwo coś palnąć nawet do bliskiej osoby. Za ostre słowo. Jakaś ocena. Życie po prostu. Zwyczajne odreagowanie napięcia.
Na drugie danie były naleśniki. Rumiane lecz miękkie z pysznym owocowym farszem lecz nie zabrakło też ostrzejszych, wytrawnych. Qi-nol jadł z apetytem.
– Dlatego nie zamierzam cię przepraszać. Owszem powiedziałam, że jesteś starym capem, że myślisz jak cap, beczysz jak cap a nawet pachniesz jak stary kozioł. Jednakże nie myślę w ten sposób o tobie. To zwykłe słowa. Byłam rozdrażniona.
Dopiero po chwili, właściwie pod koniec obiadu odezwał się Qi-nol.
– Droga przyjaciółko wyśmienita zupa. Znakomita. Naleśniki rewelacyjne, po prostu w ustach się rozpływały. Bardzo pyszny obiad, dziękuję. W kwestii natomiast ranienia siebie. No cóż. Masz, jak wiem, ukochanego kota o wdzięcznym imieniu Amenhotep. Mieszkasz z nim, opiekujesz się nim, on również strzeże twego domu wiernie. Spędza długie godziny na twych kolanach przy kominku. Nie raz widziałem jak szczęśliwa głaszczesz kota Amenhotepa lub szczotkujesz jego sierść specjalną szczotką. Czy w chwili napięcia lub w wyniku rozdrażnienia, powiedzmy reklamacją w twojej zielarni, zbiłabyś kota, ot tak, żeby odreagować stres? Jeśli nie, a sądzę, że raczej nie, to dlaczego odreagowujesz napięcie na mnie, na swoim przyjacielu, twierdząc, że to naturalne?
_________________________
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
