Prezent dla Ryśka z okazji świąt od P. A.
Nie, mózg nie jest labiryntem. Mózg jak wątroba albo trzustka, grasica albo nadnercza – robi swoje – przetwarza impulsy. Ale też tworzy impulsy. Nie wiemy nawet w jaki sposób mózg (i czy tylko mózg), stwarza nasz umysł?
A czym do licha jest umysł, spytasz? No więc właśnie, czy jest zdolnością do analizowania, czy może poczuciem humoru a może zdolnością do mówienia i rozumienia mowy a może tym wszystkim na raz i ponadto – czy mózg jest czymś? A może Ośrodkowy Układ Nerwowy, z tymi wszystkim drobiazgami jak móżdżek, szyszynka i przysadka, z pniem mózgu i nerwami oplatającymi jelita jest tak złożonym systemem, że nigdy nie poznamy mechanizmu jego działania?
W gruncie rzeczy rozmyślając nad własnym Ośrodkowym Układem Nerwowym czy też nad samym mózgiem albo nad umysłem, albo nad świadomością jesteśmy jak ogon, który się zastanawia, dlaczego pies przed nim ciągle biega i nie pozwala mu swobodnie merdać.
Na tym polega pułapka i tajemnica zarazem. Chcemy zrozumieć aparat przy pomocy aparatu, który chcemy zrozumieć mając nadzieję, że w ten sposób zrozumiemy siebie. Siebie, czyli kogo? Aparat, który właśnie chce siebie zrozumieć używając samego siebie? Nic dziwnego, że różne religie i różni duchowni imamowie, opaci i ojcowie kościoła mówią w końcu: zamknij gębę, przestań myśleć i ukorz się przed Bogiem lub bogami, gdyż nigdy nie poznasz prawdy. Ona może być tylko objawiona!
Tymczasem duch, ten dziwny składnik nas samych, którego nie sposób uchwycić szczypczykami chirurga, wie swoje. Skąd wiemy, że wie? Otóż, kiedy mózg już przestaje nerwowo nadawać, przetwarzać te poczucia winy i neurotyczne klęski, gdy już nie myśli i nareszcie nie wie, wtedy, z początku po cichu, jakby nieśmiało, odzywa się duch i wcale nie mówi w ludzkim języku tylko w mowie aniołów.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
