Janusz i kot
***
– No przecież wiesz, Janusz, doskonale zdajesz sobie sprawę, że nie ma takiego idiotyzmu, którego człowiek nie wymyśli albo nie poprze żeby ukryć swoje kompleksy. Ale najgorsi są ci, którzy zdobyli jako takie wykształcenie oraz intelektualną ogładę, ci dopiero potrafią odwrócić kota ogonem – zaśmiał się kot Ludwik. – Gładkie kłamstwa przechodzą im przez gardło z większą lekkością niż kotu kłaki do wyrzygania. A najlepsze jest to, że tacy hochsztaplerzy potrafią uwierzyć we własne oszustwa bardziej niż wierzą w nie okłamani ludzie.
– Zaraz, zaraz, a czy ty przypadkiem nie miałeś mnie zacząć uczyć jak żyć, przemądrzały kocurze? – Janusz przerwał potok słów kota Ludwika.
– No przecież uczę, od dawna – zaśmiał się kot. – Lekcja któraś tam …siąta: Nie ufaj ludziom, którzy coś tam, coś tam i coś tam… – Kot ziewnął i ostentacyjnie przeciągnął się rozpoczynają taniec na środku poduszki, który zazwyczaj kończył się nagłym zaśnięciem kota.
– I to koniec? Już? To ma być ta mądrość? – Janusz szarpnął za koniec poduszki.
– Owszem. Przecież sam wiesz najlepiej kto jest wiarygodny a kto nie? Wystarczy chwilkę pomyśleć jaki kto ma interes w tym żebyś mu uwierzył? – Kot raz jeszcze zakręcił piruet na poduszce, ziewną i zasnął.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
