– Owszem piszę różne rzeczy. Niektóre wydają się bardzo osobiste inne wręcz mocne, jeszcze inne dosadne. Na tym polega ich siła, że ludzie z niektórymi historiami się utożsamiają, inne zaś ich złoszczą. Projekcje. – Stwierdził mistrz Qi-nol.
– Projekcje? – Zdziwił się skrzat.
– No tak, projekcje, czyli lustra. Moje opowieści to lustra, w których odbija się część prawdy o tych, którzy się w nich przeglądają. Przecież nie znam tych wszystkich goblinów i skrzatów, trolli i orgów, Marioli i Januszów, Gosi i Stefków, Joli i Krzyśków, do których trafiają moje opowieści. Prawda jest prawdą o nich samych. Coś ich zainspirowało lub ubodło, nie w moim opowiadaniu lecz w nich samych. Prawda jest w nich, nie w moich słowach.
– Prawda? – Spytał skrzat.
– Jeśli ludzie traktują moje opowieści osobiście to znaczy, że w lustrze ujrzeli coś, czego na co dzień nie widzą lub czego nie doceniają. Jednakże wtedy, gdyż ujrzą negatywny obraz – winią lustro, czyli mnie. Gdy ujrzą pozytywy – przypisują nienależną zasługę również lustru. Identyfikacja jest jak światło księżyca, które zawsze odbija blask słońca. Białe, czarne, czarne, białe. Księżyc jest tak ustawiony względem słońca, że jedna strona zawsze jest ciemna.
– Identyfikacja? – Krasnal podrapał czubek głowy.
– Podobnie jak z księżycem jest z niektórymi ludźmi, krasnalami i trollami. Mają swoje ciemne, nieodkryte strony, a jeśli świecą, to odbitym blaskiem. Niektórzy orientują się, że do tej pory wiedli życie wtórne i stają się gwiazdami, które świecą samoistnie, silnym blaskiem. – Mistrz zapalił świecę.
– Blaskiem? – Powtórzył krasnal.
– Owszem aby rozbłysnąć wewnętrznym blaskiem potrzeba wielkiej energii ale niekiedy wystarczy iskra. Co może być taką iskrą, spytasz? Nawet najmniejszy gest, zwykła myśl, refleksja, czasem jest to przypadek a niekiedy przeczytana historia, którą napisałem.
____________
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
